Tom Kauffman
Hulpstuk
Sinds lange tijd waren we gisteren weer eens in een hotel en niet in een albergue.
Hoe snel het eenvoudige pelgrimsleven went, blijkt wel uit het volgende: Toen wij de hotelkamer binnenstapten en even rondkeken, merkten wij verbaasd enkele dingen op.
"Oh kijk, er liggen handdoeken en er is een opbergkast", merkt mijn echtgenote verrast op.
"Er ligt ook zeep en shampoo", roep ik vanuit de badkamer.
Op de camping komt ook weer een attribuut tevoorschijn, dat we lang niet gebruikt hebben, namelijk de elektrische waterkoker. Hoe heet zo´n ding eigenlijk? Stekker in het
stopcontact en spiraal in het water. Spiraal wordt heet, water gaat koken.
(Juist: een dompelaar).
Al vanaf Frankrijk laat dit apparaat op de campings leed en verderf achter. Achteraf gezien is moeilijk vast te stellen wat er nu precies gebeurt, maar er gaat iets fout. Als we hem ´s middags of ´s avonds gebruiken is er niets aan de hand. Hij brengt netjes het water aan de kook. Als wij 's morgens onze thermoskan met kokend water willen hebben voor onze koffiepauze, dan wordt hij een beetje heet en denken wij terecht: hij doet het. Stoppen we hem echter in het water, dan functioneert hij niet meer. En niet alleen dat. De hele camping zit opeens zonder stroom en er moet eerst iets gedaan worden, wil dat weer werken. Maar dan zijn wij al stilletjes vertrokken. Zo hebben wij heel wat campings stroomloos achtergelaten.
Is dat toeval? Wij leken kunnen slechts gissen en denken, dat de Fransen en de Spanjaarden (hier in Spanje gebeurt het ook in gebouwen) 's nachts en 's morgens de stroom terugzetten naar een lager voltage om te besparen en dat zo'n kookapparaat teveel vraagt en de zekering eruit gooit.
Onzin waarschijnlijk, maar een raadsel blijft het wel.
In de smoezelige slaapzaal van de paters in Cobreces ontbreken gas en een kookplaat en gebruiken wij ons favoriete hulpstuk weer eens. Pang! Geen stroom meer, terwijl het nog vroeg in de avond is. Zolang het nog licht is, valt dat niet op, maar als de Spaanse pelgrim van 71 of 72 jaar later op de avond het licht wil aandoen, weigert dat daaraan gevolg te geven. Overal in het gebouw. Terwijl wij onze neus even snuiten, loopt hij met grote passen naar het klooster om er iemand bij te halen.
"Dat is toch geen manier van doen", zie je hem denken. Er komt inderdaad iemand bij, die een onderzoek instelt. Hij vindt iets, wat wij eerder in een geheim onderzoek niet vonden: de zekeringkast en dan is het probleem snel opgelost: Zekering terugzetten en klaar.
"Er zij licht¨, roep ik in de feestelijke stemming in de zaal. "Ik weet van niks", had ik ook kunnen roepen. Alleen de nederlands sprekende Oostenrijker kon mij verstaan en
hem hadden we wel ingelicht.
Een week later, op de camping in Gyón, gebruiken we het apparaatje maar niet. Ik vind het risico te groot en bovendien hebben wij 'No electricity' in ons tarievenpakket.