Frans van de Logt
Als je eigenlijk alleen maar goed weer hebt gehad in een kennelijk stabiele weersperiode, valt de eerste regen een beetje tegen. Het overkwam me in het Zuiden van Frankrijk, zo tegen de tijd dat ik de eerste Pyreneënbergen tegemoet reed. Je zou zeggen hoe verder naar het Zuiden hoe beter weer, maar dat ging toen niet op. Ik had nog geschreven dat ik geen regenkleding nodig had, maar ineens gingen de hemelsluizen open en moest ik op een heel andere manier gaan fietsen. Ook ging ik nadenken hoe ik met onweer in de bergen moest omgaan. Wie me kent weet dat ik er niets mee heb, een soort trauma uit mijn jeugd. Iets meer dan gezonde angst. Het was even wennen dus maar met een soort poncho en kniebeschermers hield ik het redelijk droog, hoewel ik nog geen methode had om me helemaal droog te houden. Die bestaat volgens mij ook niet.
‘s Morgens had ik nogal wat van de kaas in Roquefort geproefd, dus mijn buik was gevuld, zodat ik kon doorfietsen toen ik de onweersbui zag aankomen. Ik was blij dat ik net de bebouwde kom van Hagetmau was binnengereden toen het losbarstte, dat voelt in zulke situaties veiliger aan. Bovendien, als ik eerder was gestopt had ik uren moeten wachten voor de bui was overgetrokken. Nu kon ik onder het afdak van een bureau de tourisme een hotelletje regelen en snel onder de douche, de natte kleren uit, en de was te drogen hangen. Ik hoefde ook niet naar een restaurant te zoeken, het was allemaal ter plaatse aanwezig.
In Jacobstermen zou men zeggen dat Jacobus me de hand boven het hoofd had gehouden. Voorlopig hield ik het er maar op dat ik een beetje geluk had gehad, maar ik droomde ‘s nachs wel dat ik in het verlaten landschap overvallen werd door dezelfde bui en dat ik geen beschutting kon vinden. Ik werd door een lichtflits getroffen en toen was ik ineens klaarwakker !!!!!!