Blaffende honden en nieuwe schoenen

We liepen weer in het dal, de regen was opgehouden en het voelde lenteachtig aan. In een dorpje voor Ponferrada kwamen we een aantal niet al te vriendelijke honden tegen. (perros agresivos) Nu ben ik met honden opgegroeid maar blijf ze wantrouwen, en dat hadden die rakkers waarschijnlijk in de gaten. Mijn paraplu deed weer eens goede diensten
In Ponferrada kon ik tegenover de kerk nieuwe schoenen kopen. Ik koos voor licht en sterk, eigenlijk iets te slap voor het traject dat ik nog moest lopen. Maar je moet alles dragen en mijn oude schoenen liepen nog wel, die besloot ik tot de draad op te lopen.
Tegenover in de kerk vond net een doop plaats en we keken uitgebreid naar dit schouwspel. Kindjes gekleed in de mooiste kleren, ook de ouders en de dopeling, om door een ringetje te halen. De ouders vonden het een eer om met pelgrims op de foto te gaan, wij vonden het fijn iets aan hun dag bij te dragen.
We liepen door naar Compostilla, een klein voorstadje waar we even rust namen. We ontmoetten daar een groepje Duitse pelgrims waarvan er één naar huis ging. Zijn blaren hadden zo’n omvang dat de voeten niet meer in de schoenen konden, en dan houdt alles op. Met tranen in zijn ogen nam deze stoere jonge knaap afscheid. Hij zal zeker nog eens terugkomen dacht ik.
In Cacaballos vonden we voor weinig geld het mooiste onderkomen dat we de hele camino gezien hebben. Het leek wel vijfsterren hotel! Later hoorden we dat in dat stadje men veel subsidie gaf om pelgrims te trekken, en daar deden we mooi ons voordeel mee.