Femke Van Welsenes
Nieuwe categorie. Waar ik ook zo blij van word, zijn de ‘toppers-op-herhaling’. Door onze Donativo-doorlooptijden van een dag of vier à vijf op een zelfde spot en daarna op zoek naar een andere mooie stek was de bus nog wel es op pad. Zo reden we als het ware met de route van de pelgrims mee.
De Buzuki als ijscoboer
Een veelgemaakte opmerking was altijd ‘Als jullie nou morgen rond een uurtje of 11 weer op de Camino staan, dan pak ik weer een lekkere kop koffie.’ Het mooie van deze ‘ontdek je plekje’-strategie is dat je dan vaak ook letterlijk langs de Camino rijdt. Lol voor tien hebben Mars en ik dan, onze Buzuki fungeert bijna als een lokale ijscoboer. Luid toeterend en zwaaiend rijden we over de weg als er pelgrims opduiken. Ons relatiemanagement- & contextprogramma noemden we dat altijd. Jammer genoeg hadden we geen luidsprekers bij ons, maar alleen al de herkenning onder de pelgrims van ons en de Buzuki sprak boekdelen. Over herkenning gesproken, ook zoiets, alleen al de naam Buzuki.
The Dutchies! Wake up.
Op een ochtend waren we door de wekker heen geslapen en lagen nog lekker te pitten. We hadden onze Buzuki langs de Camino geparkeerd, midden tussen de wijnvelden, overal waar je kon kijken zag je groen en druiven, imposant. Stond er ineens iemand op de deur te kloppen: “Hey, it’s Buzuki, the Dutchies! Wake up. I want my coffee!”
Iets terugdoen
De toevalstreffers houden niet op. Sterker nog, de tweede ontmoeting schept vaak nog meer een band. Mensen willen vaak iets terugdoen. Zo doen we een keer donativoboodschappen in een dorpje als we door een groep Brazilianen als celebreties het plaatselijke café worden binnen gesleurd, van alles wordt besteld: gratis biertjes, tortilla’s en bocadillos. En het mooiste zijn de verhalen die worden doorverteld. Zo kregen we te horen dat we onder de pelgrims tot de ‘Dutch Hippie Family’ waren gebombardeerd. De Nederlandse Mandy, die ons dit vertelt reageert daaropvolgend meteen met ‘Jaaaah, en dat zijn wél mijn Dutchies!’. En zo hoor ik weken later van mijn moeder –die ook een week de Camino is gaan wandelen- dat ze de legendarische “Hans uut Twente” tijdens haar koffiepauze op de Camino heeft ontmoet en dat hij over onze stroopwafels begon. Grote grap! Terwijl mijn moeder maar riep ‘dat is mijn Femke, dat is mijn Femke’, nu heeft ze zelfs een foto gemaakt van Hans en haarzelf, een nog grotere Caminograp!
Ontmoetingen met donativogangers
Zowel Mars als ikzelf ontmoeten later tijdens onze eigen Camino wandeling nog altijd donativogangers. En al lijkt ons ‘Donativoproject’ dan alweer mijlenver achter ons te liggen, het doet ons allebei veel. Mars ziet tot twee keer toe Ben, de vrolijke jonge Ier, die we als eerste donativogast hebben mogen ontvangen en later nogmaals op de eindeloze vlaktes van de Meseta. En ik, als ikzelf een dikke maand na het beëindigen van de Donativo op één van de laatste Camino-etappes voor Santiago aan het stappen ben word ik geroepen: “Aren’t you the Dutch girl from the van and the amazing cookies?”
Mary en Richard uit Nieuw Zeeland
Het oudere echtpaar Mary and Richard uit New Zeeland begint te praten over hun Camino, onze ontmoetingen (ook tot twee keer toe), hun blog en de foto’s die van Mars en mij erop staan. En wat ze me vooral op het hart wilden drukken, de inspiratie, ze hadden zo genoten van de big&small-ambiance-in-the-middle-of-no-where en willen ons als dank uitnodigen in…. Natuurlijk: Santiago de Compostela. De stad waar voor vele pelgrims, en ook voor ons, dit Donativo- en Caminosprookje eindigt. Maar eigenlijk, eigenlijk begint het hier pas! Dat weet ik, énnnn, dat voel ik!
…Ik wil eigenlijk nog veel meer vertellen over onze Donativo, maar voor nu is het wel even welletjes.
TOT ZOVER!
Later meer over mijn eigen Camino-ervaringen. Voor nu, iedereen dankjewel, dag lieve Caminomensen, vrienden en familie. En vooral MARS, want zonder jou was Buzuki-Donativo nooit zo bijzonder geweest. Wat een groot geluk hebben wij samen! “ON THE ROAD AGAIN…..”
Niets is vanzelfsprekend,dus blijf elkaar inspireren en gekke dingen doen voordat het te laat is…
Liefs
Femke van Welsenes