Thuiskomst

Thuiskomst
De muren en plafonds zijn stralend wit geverfd. De verfkwasten en -rollers zijn gespoeld en de oude kranten en afdekplastic afgevoerd. Nee, we hebben aardig hard gewerkt de afgelopen dagen. Het is een jaar van verandering en om dat nog maar eens extra te onderstrepen hebben we ons interieur onder handen genomen. Frisse nieuwe banken, weg met de vaag gekleurde muren, die er uitzagen alsof we allebei al jarenlang kettingrokers zijn. Alle hoeken van het huis zijn (of worden) opgeruimd. Het spinrag in de verste hoeken is verwijderd. Mens sana in corpore sano... en niet te vergeten in een fris en opgeruimd huis!
Op de laatste dagen van ons verblijf in Spanje gooide de IJslandse vulkaan nog as in ons eten. Nou kan je in zo'n situatie weinig anders doen dan afwachten en we besloten dat dan ook maar te doen en de sfeer niet door de vulkaan te laten verassen. Maar naarmate het weekend vorderde, bleekt hoe moeilijk dat was. Met name het gebrek aan informatie en het alsmaar opschuiven van het tijdstip waarop het vliegveld weer zou openen zorgde er voor, in combinatie met de gestaag vallende regen, dat je toch gaat zitten wachten op nieuws en verder niet zo heel veel anders meer doet. Het enige museum in Santiago dat nog niet bezocht was, hadden we die ochtend al gedaan!... Uiteindelijk kwam helemaal aan het eind van de zondagmiddag het verlossende bericht dat het vliegveld weer was geopend.

Zeven weken "alleen" gereisd
Ik heb zeven weken "alleen" gereisd en dat was goed. Ook in de zin dat het lang genoeg was. Ik was er weer helemaal aan toe om terug te keren naar Nederland. En thuiskomen is na zo'n periode dan ook een feest!. Nu, een week later, begint de vraag zich op te dringen wat het met me gedaan heeft. Ik kan die vraag nog niet volledig beantwoorden. Ik zie grote puzzelstukken die te zijner tijd wel in elkaar zullen vallen.

Harmonie
In ieder geval begint mijn Camino aan te voelen als het kerkje van Torres del Rio. Het is een juweel van een Romaans kerkje, waaraan alles klopt: de verhoudingen, de stijlzuiverheid, de architectuur, de schaarse aankleding. Zo is ook mijn Camino: alles is in balans. Niet te lang, niet te kort. Voldoende (broodnodig) voedsel voor de geest in de zin van al het natuur- en cultuurschoon waarin ik me heb ondergedompeld en de meer dan verwachte spiritualiteit die deze weg op heeft geroepen. Vooral ook in de zin van de prachtige ontmoetingen met al die mensen die inmiddels weer verspreid zijn over de hele wereld, maar die bijzondere momenten met elkaar hebben gedeeld en de herinneringen daaraan voor altijd zullen blijven koesteren. Maar ook de emoties die losgemaakt worden. Het op jezelf terug geworpen worden en het (her)ontdekken van je fundamenten. Het realiseren dat afstand nemen ook kan betekenen dat je juist dichter bij elkaar komt. Ervaren dat er zoveel mensen betrokken zijn bij wat je doet. Maar ook de onvermijdbare irritaties en hoe daar mee om te gaan. Het soms afzien en het intens genieten. Alles in evenwicht. Dit alles zijn voor mij de ware, schitterende sterren op deze Sterrenroute geworden.

Een vers geploegde akker
Als een tapis roulant zijn 900 km karresporen, stenige bergweggetjes, bospaden, asfalt- en klinkerwegen langzaam onder me doorgeschoven. Soms waren de landschappen schitterend en soms zo troosteloos dat een enkel klooster het enige eiland van beschaving en wetenschap leek, in een schijnbaar eindeloze zee van mest en modder.
Tijdens deze tocht kwam ik vaak langs versgeploegde akkers, de grote kluiten glanzend in het zonlicht. Een mooi beeld om mee te besluiten. Onderste stenen zijn naar boven geploegd, de akker is ingezaaid, een nieuw groeiseizoen kan beginnen