Santiago

De eerste blik op Santiago kregen we vanaf de Monte de Gozo (berg van de vreugde). We gingen even zitten bij de kapel van St Marcus voor wat laatste drinken, en daalden af. De berg is sinds 1989, na een bezoek van de paus volgebouwd met betonnen complexen, als toenmalig onderkomen voor de bezoekers.
Jammer…
We besloten eerst onze slaapplaats te regelen en dan verder te gaan zonder zware rugzak de laatste 5 km. naar Santiago. De historische binnenstad vonden we mooi, vooral in en rond de kathedraal. Het ʺ gedoe ʺ met allerlei winkeltjes en stalletjes vonden we minder, maar dat moesten we als bezoeker maar accepteren.
We besloten om de voorlaatste dag met de bus naar Finisterre te gaan en de dag voor vertrek nog even een stukje Santiago te doen met een pelgrimsmis en de noodzakelijke kadootjes kopen.
Met de bus naar Finisterre was nog een hele klus. We liepen eerst naar het busstation en moesten vervolgens 3 uur naar Finisterre hobbelen. Overigens wel een reis die de moeite waard was. Vanaf Finisterre nog 5 km. lopen naar het echte einde van de camino bij Cabo Finisterre, de vuurtoren. Daar was voor mij ook het gevoel dat het klaar was. Stil, ruig en behoorlijk wat wind, maakten dit oord wel heel mysterieus. Het verbranden van een kledingstuk, lukte ons niet vanwege de wind, dus bonden we dat maar aan de grote telefoonpaal ter plaatse, waar veel meer kledingstukken wapperden. Na dit ritueel was mijn camino althans voor dit jaar echt afgesloten. We dronken nog wat in het plaatselijk restaurantje en daalden weer af naar Finisterre om vervolgens naar Santiago te hobbelen.