Kostbaar mens

gewoon een gezin

Dit verhaal gaat over gelijkwaardigheid van mensen. Over het recht op ouders en familie die je geven wat je nodig hebt. Die van je houden om wie je bent, ook als je dat zelf niet beseft. Over ieder leven dat waardevol is.

35 Jaar geleden kregen wij onze oudste dochter. Ze was 2 jaar. Een klein meisje dat op de grond zat en al kwijlend heen en weer schoof.
Ze was gehandicapt en verwaarloosd, niemand wist hoe het verder zou gaan met haar.
Ze werd groter en ook ons gezin groeide. Ze werd zwaarder en ging lichamelijk steeds meer mankeren. Geestelijk bleef ze functioneren op het niveau van een baby van 4 maanden.
Mijn leven werd deels steeds meer ingevuld door contacten met rolstoelfirma’s en therapeuten, ‘s nachts eruit en een aanhanger met luiers en sondevoeding mee op vakantie.
We vonden er met elkaar een goede weg in. En nu, 35 jaar later woont ze nog bij ons thuis en is ze geestelijk nog steeds 4 maanden. Ondanks dat grote lijf, waar zoveel mis mee is, is ze, met veel verpleging en verzorging, een heel tevreden mens. Vaak genieten we van haar en zij van ons. Ze houdt van mensen om zich heen en leerde ons letten op kleine dingen. Vaak is ze moe en lijkt dan ver bij ons vandaan, maar regelmatig zien we haar betrokken zijn op haar eigen wijze en dat is goed.
En soms, heel soms lacht ze hardop.

Op 29 november 2014 is de dochter van Janny overleden