Samen verder

Het was in augustus 1992 dat we op vakantie te gingen. We waren 7,5 jaar samen geweest maar sinds vier maanden was de verkering over. Het zag er niet naar uit dat we nog als stel verder zouden gaan, maar we wilden toch met elkaar op vakantie. Met de auto en de tent, en dan als vrienden. De bestemming was Spanje en Portugal.

Toen we de grens overgingen bij Spanje kregen we meteen een boete, omdat we de gordels niet om hadden. We moesten de auto achterlaten en lopend op zoek naar een bank om peseta’s op te nemen. Dat was niet zo’n leuke binnenkomer, maar vol goede moed gingen we na een paar uur weer verder. De wegen waren grotendeels slecht. Het schoot voor geen meter op! Er waren weinig campings te vinden en we reden vaak verkeerd. Obers kwamen niet, bestellingen werden vergeten. Hoewel ik Spaans sprak, begrepen ze ons steeds verkeerd. Omdat we een afslag misten, zijn we per ongeluk op de pelgrimsroute terecht gekomen.

De natuur om ons heen was adembenemend mooi en ondanks dat het al zo lang geleden is, kan ik de beelden nog zo oproepen. Heel veel natuur, lege stukken waar niemand woonde en dan ineens een kruis met Jezus of een klein Mariakapelletje. Ik weet nog dromen die ik had toen we op de camping in Léon kampeerden. Steeds had ik dezelfde droom. Ik droomde dat ik een zware verslaving had. Ik heb dat toen opgevat als een aanwijzing dat ik oude gewoontes moest gaan loslaten. Waar het precies over ging, wist ik niet, wel dat er iets zou moeten veranderen.

Ik wist niet dat we een pelgrimsroute bereden. Ik heb de schelpen overal gezien, maar de betekenis is niet tot me doorgedrongen. Of het heeft in ieder geval geen indruk op me gemaakt. Na een tijdje begonnen we het prettig te vinden dat we zo langzaam vooruit gingen. De omgeving maakte zoveel indruk, dat we vergaten hoe hard we gewend waren te rijden. Na Léon zijn we bij Miranda do Douro de grens naar Portugal over gegaan. Met een slakkengangetje gingen we door nog meer prachtige landschappen.

Op de terugweg in Frankrijk ben ik nog flink ziek geweest. Ineens had ik hoge koorts en ik wou naar huis. Op weg naar Nederland knapte ik weer op en thuis was er niets meer aan de hand. We hebben de spullen uit de auto gezet, gingen aan de eettafel zitten en besloten dat we weer samen verder zouden gaan. De hele vakantie was er geen woord over gezegd en nu was het in 1 zin besloten.

Is het de Camino geweest die ons, weliswaar per auto, toch weer op het goede spoor heeft gezet? We zijn inmiddels twintig jaar verder en nog steeds heel gelukkig samen.

Pas toen de tentoonstelling in Museum Catharijneconvent kwam, drong tot me door dat we toen een groot deel van de pelgrimsroute hebben afgelegd. Beelden daarvan ontroeren me steeds. Waarom precies weet ik niet. Dat ik hem zelf nog wil gaan lopen, weet ik wel. Ik heb tegenwoordig een massagepraktijk voor bewustwording. Daar begeleid ik mensen bij hun reis naar binnen.