De hond

De verhalen over honden, die ineens met je meelopen en ook zomaar weer verdwijnen, waren mij bekend. Toch was het zo dat het ons verbaasde dat het ons overkwam vlak na onze start in Triacastela. Hij of zij (ik heb van de consternatie niet zo goed gekeken) liep ineens naast ons en was niet meer weg te slaan. Uiteraard deden we een poging om het beest terug te laten gaan naar ongeveer de plaats waar hij met ons mee was gaan lopen. Maar het beest had zijn besluit genomen en bleef ons vele kilometers hardnekkig volgen. Een alleraardigst vredelievend beest. Zelfs ging hij bij mij in de buurt lopen en bedacht ik dat hij een zekere gezelligheid zocht, maar mogelijk dat hij alleen wat voedsel wilde hebben. Dat gaven we weer niet, omdat ons idee was dat hij dan wellicht met ons mee zou gaan naar Santiago. Na vele kilometers was hij weer ineens verdwenen en we hebben hem niet weer gezien. Zeker weer naar zijn baasje, want je hoort dat langs de camino vaak honden soms wel dagenlang meelopen, maar weer altijd een keer naar huis gaan. We hoopten maar dat hij zijn thuis weer teruggevonden had.
Verder was het een dag van beekjes met diepe dalen en ruige stijgingen. Lekker vermoeiend, maar in Sarria konden we al snel via de VVV een slaapplaats vinden. Dit maal op 4 hoog in een hotelletje dat niet veel meer had dan slaapplaatsen, maar dat was voor ons genoeg.