Geleende tijd

Alleen zij die onderweg zijn kunnen de hoop koesteren ooit aan te komen.

Lopend je weg zoeken is als het denken zelf. Ook denken is een eenzaam voorwaarts gaan, je weg vinden, alternatieve routes zoeken, gebaande paden vermijden, bekende wegen kritisch bezien en op kruispunten de juiste richting trachten te kiezen. Ook het bekende ‘blokje om’ is voor veel mensen al een poging om hun gedachten te ordenen. Van al onze manieren van voortbewegen is lopen de meest natuurlijke. Soms zwaar en tijdrovend maar, als je er bewust mee omgaat, wel de meest bevredigende manier.

Tijdens mijn voettochten naar Santiago voelde ik mij vaak als een slak in het landschap, vergeleken bij het voortrazende verkeer. Door de traagheid van het voortbewegen kreeg het begrip tijd voor mij een andere dimensie en gaandeweg groeide het besef dat ik in deze abstracte tijd maar een kortstondige passant was. Te kortstondig om wezenlijke veranderingen teweeg te brengen, maar lang genoeg om zelf te veranderen. Onderweg stuitte ik telkens weer op beelden van andere tijden. Honderd jaar oude eiken, Romaanse bruggen, Keltische ornamenten, Ottomaanse invloeden, Gothische Kathedralen, Romeinse heirwegen, kasteelruïnes en talloze oorlogsmonumenten als herinnering aan oorlog en geweld in een ver en nabij verleden. Naast het beeld van onze voorgeschiedenis dat dit opleverde bracht het me ook het besef van mijn eigen vergankelijkheid. Ook wij zijn maar één (gehaaste) generatie die (met geleende tijd) op weg is naar het einde. Na ons komen weer anderen om in hun eigen stukje tijd het geluk te beproeven. Al te zwaar hoeven we dus niet te tillen aan het leven. Het gaat vanzelf voorbij zonder dat wij écht greep op de tijd kunnen krijgen. Al wandelend probeer je die tijd wat af te remmen en daardoor iets trager te leven. Al filosoferend onderweg kom je tot het besef dat loslaten gelukkiger kan maken dan vasthouden en dat minder nodig hebben handiger is als veel bezitten. Als wandelaar leer je ook hoe waar het is dat alles wat je thuis laat, mooi meegenomen is. De weg naar Santiago de Compostela heeft mij van dag tot dag geboeid, gevormd en richting gegeven aan mijn manier van denken en redeneren. De weg als metafoor van het leven waarin het ook toevallige ontmoetingen en kleine duwtjes zijn die richting geven aan wie je wordt. Vaak geen kwestie van bewuste keuzes of voorbedachte rade maar gewoon openstaan voor het toeval dat je toevalt. De geleende tijd die de wandelaar doorbrengt op de Camino kan hem losweken uit vaste patronen en vertrouwde systemen en een zoektocht mogelijk maken naar nieuwe ervaringen en misschien een bewustere verhouding van mens tot mens, tot de natuur, het landschap en de aarde...