Schrijvend onderweg

Je gedachten uiten is een manier om met anderen om te gaan denk ik, maar schrijf ik ze nu op om te communiceren of vanuit een overvloed aan gedachten die ik op papier probeer te rubriceren en vast te houden? En als je het allemaal voor je houdt, heb je dan met anderen iets van doen? Om dat wel te hebben moet je dus die grens naar buiten over en roepen: Hier ben ik! Tegelijkertijd is daar de twijfel of er wel iemand op jouw gedachten zit te wachten en of je zo nodig mensen iets moet aanreiken wat zij misschien niet nodig hebben. Vanuit de pijnlijke ervaring dat geschreven taal tot grote verwarring en misverstanden kan leiden, hoe goed je ook probeert te formuleren,weet ik dat het niet altijd te overzien is wat jouw persoonlijke gedachten teweeg brengen. Goed lezen is als goed luisteren. Het vereist inlevingsvermogen en zéker het vermijden van vooroordelen en vooringenomenheid. Er zijn, tot mijn verbazing, ook mensen die niets lezen en toch een mening of overtuiging hebben hoe de wereld in elkaar zit. Ze hoeven blijkbaar nergens op te zoeken hoe ze over iets zouden kúnnen denken. Wat het onderweg opschrijven van je gedachten en gevoelens oplevert, heb ik vooral mogen ervaren tijdens mijn pelgrimstochten naar Santiago de Compostela. Mijn dagboek fungeerde daarbij als een onmisbaar klankbord om al mijn ervaringen, mooie en minder mooie, te verwerken. Het denken tijdens het lopen ontspant en geeft ook zin aan de tocht. Gaandeweg ontstaat de behoefte om deze rijkdom die je ten deel valt te delen met anderen. Daarbij heb je immers niets te verliezen en kun je mensen, die daar open voor willen staan, mogelijk iets aanreiken. Het wordt in onze afrekencultuur misschien wel als riskant ervaren om iets (of veel) van jezelf te laten zien en je kwetsbaar boven het maaiveld op te stellen. Door mijn gedachten op te schrijven blijf ik heel dicht bij mezelf, maar gelijktijdig laat ik daar ook anderen toe, als ze dat willen...