Frans van de Logt
Het had er al een week zitten aan te komen, maar in Leon barstte de Semana Sancta los. Dichtbij de kathedraal had ik mijn slaapplaats gevonden en dat heb ik geweten. Vanaf al vroeg in de middag tot laat in de avond, kwamen de optochten langs. Ik zat hierbij niet op de eerste rij maar sliep op de eerste rij. Je moet het weer meegemaakt hebben, maar het was heel apart. Hordes mensen in een optocht waarin grote plankieren van enige tientallen meters worden meegedragen met daaronder tientallen mannen die zo’n gevaarte op de schouders hebben. De plankieren waren opgemaakt als in een corso met een thema uit het lijden van Christus. Verschillende delen van de stad en omliggende dorpen daaromheen droegen een bepaald plankier aan, eigenlijk zoals het in ons Zuiden vaak met de carnaval gaat. Soms renden er een paar mannen naar een café onderweg om te plassen en wat te drinken, een koddig gezicht.
De plankieren deinden met monotone, vaak religieuze muziek langzaam de straten door. Ingetogen, soms uitbundig, liepen de mensen in processie er achteraan. De kleding is heel divers, soms chique, soms ook werkkleding en de mensen die de plankieren dragen zijn gekleed met een soort puntmutsen. Ons doet dat denken aan de Ku Klux Klan, maar het is al een gebruik van eeuwen geleden en heeft niets met voornoemde clan te maken. Natuurlijk was mijn slaapplek wat onrustig gekozen, maar ik heb wel veel gezien.
De volgende dag die ik nog had voor ik naar Nederland terugvloog, bezocht ik de basiliek van San Isodoro en kwam daarna terecht in een klein kapelletje van Maria del Camino, in het straatje op weg naar de kathedraal. Daar heb ik even van de stilte genoten en overwoog:
Dans la silence et la solitude,
On n’entends plus que l’essentiel.
(In de stilte komt het wezenlijke boven)
Daarna kwam ik zomaar Walter uit Oostenrijk weer tegen. Dagen had ik hem met zijn vriend zien lopen en was hen natuurlijk kwijt geraakt. Zijn wandelmaatje was voor zijn voeten in het plaatselijke ziekenhuis behandeld en ze gingen nu een stukje met de bus om toch iets verder te komen. We wisselden wat gebeurtenissen uit van de afgelopen dagen en het viel me weer op dat we elkaar een beetje als een grote Caminofamilie beschouwden.
Nog een keer ging ik in het kleine kapelletje zitten en droomde weg:
Stilte
stilte is een kleinood in ons jachtig leven
stilte is rust beleven.
stilte is een vogel horen fluiten, 's ochtends in het ochtendgloren
stilte wil dus niet zeggen dat je perse niets moet horen.
stilte is innerlijk evenwicht
stilte is branden van het kaarsenlicht
als er iets is dat ik iemand en vooral mijn vrienden wil geven
dan is dat stilte in het leven