Het verhaal van Hortensia

’s Avonds nadat we door een gesloten hek naar het bisschoppelijk paleis(door Gaudi ontworpen) hadden gekeken, was het de bedoeling om vrij vroeg naar bed te gaan. Maar…
Ik was van plan om het bed in te kruipen, toen ik ontdekte dat ik het kabeltje van mijn fototoestel in de computer in het internetcafé had laten zitten. Ik één km. de stad in, in een poging dit euvel op te lossen. Maar het etablissement was gesloten. Ik had natuurlijk goed de pest in en bonkte in een vlaag van verstandsverbijstering op de deur. Dat hielp. Het alarm ging af, het licht ging aan, en señora Hortensia verscheen. Deze dame van middelbare leeftijd kon zo uit het Gaudipaleis gekomen zijn. De lieve Heer had vergeten om haar uiterlijk vorm te geven, maar ze bleek een gouden inborst te hebben, gelijk een opgepoetst altaar uit de baroktijd, zoals er zo velen te zien zijn langs de camino. Ze maakte een kopje chocolade om te bekomen van de schrik en straalde toen ze hoorde dat door haar toedoen mijn thuisfront niet verstoken hoefde te blijven van mijn Santiago-foto´s. We namen afscheid met een hoofs gebaar en dronken nog een wijntje, dat ik haar aanbood aan de overkant in een bar. Ik was gelukkig met mijn kabeltje, zij met mijn blijdschap. Ik besloot dat ik na thuiskomst meer hortensia´s in mijn tuin zou zetten.
Bij thuiskomst in mijn logement, bleek het daar stikheet te zijn. Ik vroeg de eigenaar of hij daar iets aan kon doen, want de verwarmingsknop functioneerde niet. Dat probleem had hij al vaker gehoord en we gingen samen met een waterpomptang onder de vloer (om half een ’s nachts!!!) om een schroef aan te draaien. Hoewel ik in deze actie niet veel vertrouwen had, is de verwarming daarna toch wat minder warm geworden en heb ik nog een redelijke tijd de ogen dicht kunnen doen.