Een onverwacht einde na een wat saaie wandeldag

De hele dag had ik door een wat eentonig landschap gelopen, tussen Meppel en Zwolle.Natuurlijk er is altijd wat te beleven, maar het was grauw en dan wordt je in een polderlandschap niet echt vrolijk. De vogels die aan hun trek begonnen gaven enige afwisseling. Ik liep Zwolle binnen langs het Zwarte water, geen plezierbootjes als in de zomer, maar een serene stilte. In de buurt van de wijk Stadshagen ging ik maar op een bankje zitten om eens lekker om me heen te kijken en te genieten van wat laatste zonnestralen. De avond leek het beste deel van de dag te worden. In de verte zag ik iemand naar me kijken, maar ik besteedde er weinig aandacht aan: ”Zal wel een nieuwsgierige meneer zijn!” Na een half uur pakte ik mijn rugzak op om verder te gaan en toen bleek die meneer er nog te staan. Ik vroeg hem waarom hij zo’n belangstelling voor me had. Hij zei: ”Bent u op weg naar Santiago?” Verbaasd vroeg ik me af hoe deze voor mij onbekende meneer dat wist. ”Nou” zei hij ” U komt van het Jabikspad en er komen hier wel meer mensen langs die op weg zijn, en ze gaan allemaal op dat bankje zitten”. Enfin, hij vertelde dat hij het afgelopen jaar met zijn vrouw naar Santiago was gelopen en nodigde me uit binnen te komen. Het leek me wel wat om informatie te krijgen van een man die het allemaal zelf had meegemaakt. We maakten er een gezellig uur van met een gesprek over motivatie, achtergronden en wat hij en zijn vrouw, die inmiddels was aangeschoven hadden meegemaakt.
De wat eentonige dag was ik daarna snel vergeten. Later ben ik er nog vaak langs gereden (het ligt langs een van mijn vaste fietsroutes) maar het echtpaar was verhuisd. Deze dag had toch een gouden randje gekregen!!