Mieke Schrieks
Hoe verrassend is het gelopen… Het plan was om vanaf het vliegveld Santander naar de herberg in Santander te gaan. Op het vliegveld ontmoette ik een Duits echtpaar en die nodigden me uit om een stukje mee te rijden. Op het vliegveld lag een foldertje van herbergen, en zo koos ik ervoor met de auto naar Polanco te gaan. Een piepkleine herberg van 2, 3 hoog stapelbedden waar ik om 21.00 uur aankwam. Het plan was om de bus te nemen naar Oviedo, maar al snel kwam ik erachter dat er in Polenco geen bus naar Oviedo ging. Dan maar een bus nemen na de volgende overnachting in Cobreces.
Polenco-Cobreces
Geen lopende pelgrim te zien. Wel door een heel mooi stadje, Santillana del Mar. Een mooi monumentaal stadje met veel toeristen. Het gebied is sterk heuvelachtig, mooie vergezichten met dorpjes tegen de hellingen aangeplakt. In Cobreces slaap ik in een trappistenabdij Santa Maria de Viaceli. In de vroege avond word ik uitgenodigd een vesperviering bij te wonen, dat brengt rust en aandacht voor me. Een pater had een hele mooie uitstraling.
Cobreces – Comillas – met de bus naar San Vicente
Ook vandaag loopt het anders dan gepland. Zo dacht ik de bus te nemen naar Comillas van 9.15 uur. Geen bus te zien, dan maar een kop koffie in het cafe. En wat denk je? Terwijl we aan de koffie zitten komt de bus voorbij. Dan maar lopen naar Comillas. Vanuit de bergen is regelmatig de zee te zien. Vandaag loop ik lekker op mijn gemakje en om nog te wennen niet zo ver. Wat moet ik ervan leren? Met kleine stapjes kom je er ook wel, geen haast hebben. Ik ga met de bus naar San Vicente met de bedoeling om met de bus naar Oviedo te gaan. Dat was tenslotte mijn oorspronkelijke doel. De bus zou om 16.35 uur vertrekken en wat bleek… de bus was vol. Ik kijk in mijn boek en zie dat ook hier een herberg is. Die zoek ik op. De herberg ligt op het hoogste punt van het dorp en heeft uitzicht over de haven. Een zeer gastvrije ontvangst bij Sofia en Luis.
Op dit moment laat ik al mijn plannen los en ontvang wat er op mijn pad komt. Ik weet op dat moment ook dat ik geen wandeldagen genoeg heb om in Santiago te komen, maar ik weet ook, het gaat over het onderweg zijn en niet over de bestemming. Het is goed zo. Zonder concrete plannen ga ik op weg en geniet met volle teugen van alles wat op mijn pad komt. Nu zijn de 'toevalligheden'aan de beurt.
San Vicente – Columbres
Het is een traject door de bergen tussen de bekkens van de ria van Oyambra en de Deva. Van Cantabria loop ik Asturie binnen. Vandaag loop ik met Ewald uit Duitsland, een jonge man van begin 20 met GPS. Bij Usquera kiezen we voor de route door het bos. Hier waren ze veel bomen aan het kappen en mogelijk zijn daar de bekende gele pijlen verdwenen. Zo waren we de weg kwijt, en dan is het een geluk dat iemand GPS heeft. Niet een officieel pad en zeer stijl naar beneden. Ik was blij dat ik niet alleen was. Zo loop ik op de camino del Norte in plaats van de camino Primitivo. In Columbres was de herberg vol en dan is het slapen in een sporthal.
Columbres – Lanes
Die dag was ik alleen op pad gegaan. Rustig zat ik van de zee te genieten. Wie kwamen daar aan? Mike en Ewald! Onbezonnen als je jong bent, gaat Mike direct, zonder na te denken de zee in. Ik had geen badpak bij, maar heb toch het goede voorbeeld gevolgd. Heerlijk! Mijn kleren waren in de zon zo droog en ik had natuurlijk ook andere kleren bij me. We kozen voor het lange-afstandswandelpad E 9, tussen weiden, stranden en kliffen. Een superdag.
Llanes – bus naar Ribadesella – La Isla
Mooie kleine weggetjes worden afgewisseld met stukken grote weg. Glooiend landschap over boerenerven en lang de kust met verrassende baaitjes. Vanochtend afscheid genomen van Mike en Ewald. Dat voelt altijd vreemd. Met wandelen krijg je al snel een sterke band met je medewandelaars. Mooie ont-moetingen zijn dat. Ook had ik een mooie droom: Ik zou iemand ontmoeten en ik zag precies voor me hoe die eruit zou zien en we spraken in de droom af dat we elkaar een healing zouden geven. Ik schrijf in mijn dagboek: “het moet niet gekker worden”.
La Isla – Sebrayo
Deze dag voelde ik me heel ziek. Geen idee waardoor, maar ik had ernstige diarree. Ik neem me voor beter op te letten op welk water ik drink. Meestal is het water uit de bronnen goed en zuiver. En wat doe ik? Ik loop gewoon door, volledig op de automatische piloot en alleen. Tijdens het lopen wordt het me duidelijk dat ik mag leren om mijn grenzen beter te bewaken. Ik hoef me voor niemand te bewijzen en ik mag lopen, in plaats van ik 'moet'. Zo is de 'weg' ook weer een leerweg.
Sebrayo – La Vega de Sariego
Een dag met grote hoogte verschillen. Ik start op zee niveau en stijg deze dag naar 450 meter. De 1e klim van die dag was 3,5 km met een hoogte verschil van 250 mtr. Maar dan….. als je boven komt een prachtig uitzicht bij de top Alto de la Campa. Deze dag kies ik voor de Camino Primitivo Weg van de kust op weg naar het binnenland.
La Vega de Sariego – Oviedo
Dit is een saai stuk van de route. Over grote wegen en asfalt. Dat gaat na Oviedo veranderen.
Oviedo – auto Premono – Cornellana
Wat een prachtige tocht. Een stijging van 100 meter naar 400 meter; Alto des Fresno. ’s-Avonds slaap in een heerlijk koel klooster van San Salvador.
Cornella via Bidenayo naar Tineo (32 km)
Het is een zeer zware etappe; eerst mistig , later bewolkt. Het zijn hele mooie kleine weggetjes. Zo moeten de mensen zich vroeger gevoeld hebben. Met bomen overgroeide weggetjes, rustig, geen auto’s. Het is een feest om te lopen. Vanuit Cornella naar Salas in 3 uur, dat gaat steeds beter. Om 1 uur waren we al in Bodeyana en besloten om verder te gaan naar Tineo. In Tineo ontmoet ik Michael en hij is precies degene die ik in een droom al had ontmoet. En inderdaad; ook hij heeft net als ik een healing praktijk en we geven elkaar een healing. Ik ben helemaal verwonderd. Hoe kan dit?
Tineo – Campiello
Tineo ligt op 700 meter en het vroege ochtendlicht geeft net dat beetje extra Na de zware dag van gisteren, kiezen we vandaag voor een korte route om daarna in Campiello te overnachten. Het is een particuliere herberg met restaurant. Een zeer gastvrij onthaal.
Michael inspireerde me tot onderstaande tekst. Een zo bijzonder treffen.
Will you guide me on my way,
My way with my mistakes
My way, when I don’t know the way
My guide on my everlasting path
You showed me your light
Help me to hold my light and to be the person I want to be
Give me trust and warmth so that I can shine as you do.
Campiello – Berducedo
Een route met zeer sterke stijgingen. We vertrekken in de mist en daarna kwam de zon. Wat een geluk dat het droog is. Als het slecht weer is wordt de route afgeraden omdat het te gevaarlijk is. Berducedo is wel een hele kleine herberg. Het is oud en de bedden (drie hoog stapelbedden) zijn niet meer in goede staat.
Berducebo – Grandas de Salima
Naar Mesa is het een flinke klim over de weg. Een goede warming up met een mooie zonsopkomst. Tot weer 1100 meter. Ik begin aan het stijgen te wennen. Nu de dalingen nog. De eerste grote daling; een piepklein paadje en zeer stijl van 1100 meter naar 200 mtr. Hier hebben we bij de eerste basna , het grote waterreservaat lang gerust tijdens de middagpauze. Daarna naar Grandas de Salima en dat was weer behoorlijk stijgen. Het gaat geleidelijk van 200-600 meter. Eerst langs de weg en daarna een met varens gegroeid bergpaadje; links een bergwand, rechts een diepe afgrond. Plotseling val ik, maar gelukkig de goede kant op. Het voelt alsof er altijd hulp is.
Grandas de Salima – Padron
We vertrekken om 7.00 uur om de beloofde hitte voor te zijn. Een mooi pad door een bos, maar we lopen te ver. We hadden gedacht een ontbijt bij het eerste cafe te pakken. Als je dat overslaat kan het zomaar een paar uur duren. Daarvoor heb ik altijd wat extra in je rugzak. Een stuk brood en water smaakt dan prima. Weer een stijging van 600 – 1000 meter. Mooie mist over de velden en een prachtige zonsopkomst.
Padron – Cadavo Baleiro
Het is nog steeds bergachtig en landelijk; het gaat op en af. We passeren twee toppen van 1100 en 900 meter. Vandaag gaat het niet lekker. Alsof er pap in de benen zit. Iedereen van de groep liep me voorbij en dat als je weet dat de herberg waarschijnlijk vol is. We vertrekken met zo’n 30 mensen uit de herberg en de herberg in Cadavo Baleiro heeft maar 22 plaatsen. En als je dan laat bent, dan weet je het wel. Slapen in de sporthal. Nu waren er geen matjes, maar ik kon een matje lenen van iemand die nog net wel plek had. Zo zie je, het komt altijd weer goed. Als ik maar ergens kan slapen.
Cadavo – Luco
Vandaag de laatste dag door een zeer dun bevolkt gebied. Volgens het boekje geen bar/winkel onderweg. En het is 30 km. Alles is in stilte, alsof de tijd heeft stil gestaan. Een boer met koeien op de weg. Hij heeft een door de zon getekend gezicht met een mooie zachte blik. Een klein dorpje met een mooi gedenkteken van de heilige Jacobus. Dit is het meest afgelegen gebied in heel de provincie Lugo. De hoge bergen zijn achter ons We lopen door een heuvelachtig gebied . Via de Poort van San Pedro komen we Lugo binnen.
Zo zie je; het is allemaal anders gelopen dan mijn oorsponkelijke plan. Inmiddels weet ik dat het nooit over de bestemming gaat, maar over de “weg”
Wat doet de camino met mij?
Wandelen is ook reizen naar je binnenste. De weg naar rust en evenwicht. Het draagt bij aan je persoonlijke groei. Kortom het brengt je “In Balans op Weg”. Kennis maken met een camino, wordt een manier van leven. Het gaat niet om de bestemming maar over het onderweg zijn. Veel bewuster maak je keuzes en zet je nieuwe stappen. Iemand had me gezegd, er is een leven 'voor' en 'na' de Camino. ……. Dat klopt! Het heeft mijn leven verrijkt en ik heb vele, prachtige nieuwe mensen leren kennen. Alle mooie ervaringen en onverwachte hulp als je onderweg bent, hebben me meer vertrouwen gegeven en geleerd dat je echt alle controle los kunt laten. Inmiddels ervaren op diverse Camino’s wil ik dit “Santiago-virus”op anderen overbrengen. En weet…… als je het een keer gedaan hebt, kom je terug.
