Frans van de Logt
In Portomarin hadden we in een iets te chique hotelletje overnacht. Meestal is dat buiten het seizoen wat ongezellig, maar de bedden waren er goed. De route naar Pallas de Rei was 24 km., maar met verraderlijk veel beekjes, en dus dalen en stijgen. Het was droog en we genoten van de vergezichten. Zo nu en dan weer een natte weg met stenen muurtjes om je voeten droog te houden. We stonden verschillende keren stil bij een paarse struik, waarvan we niet konden achterhalen of het brem was of een soort heide. Uiteindelijk besloten we het maar een soort brem te noemen omdat heide op deze plaats niet zo logisch was.
Ik dacht: ”Als je niet zo nu en dan stil staat, wanneer je loopt, en over dingen die je tegenkomt nadenkt, kom je wel verder maar bereik je nooit je doel. Dat doel bereik je alleen maar als je aankomt met de ontdekkingen die je onderweg hebt gedaan, niet alleen van de wereld buiten jezelf maar ook die in jezelf”.
Ongeveer 11/2/uur vóór Pallas de Rei gingen we nog even in een barretje onze laatste brood eten met een kop Galicische soep. Toen gebeurde het……...
Greet klaagt überhaupt niet, al is het alleen maar omdat ze een ander niet in de weg wil zitten. Wel had ze eenmaal gezegd dat ze wat moe was. Maar….. onder het eten van de soep ging toch echt bij haar het licht uit. Voelde zich moe en misselijk. Slap op de benen. En moest het toilet extra bezoeken. Gezien de situatie een typisch geval van oververmoeidheid, (of toch iets met verkeerd eten?) Zelf had ik het al eens meegemaakt en herkende de symptomen. Maar ja, Santiagogangers gaan tot het gaatje en Greet wilde weer verder nog 11/2uur lopen. Gelukkig luisterde ze naar mij want ik had bedacht dat een taxi naar onze bestemming de beste oplossing zou zijn.
Een forse Duitser die ook daar was binnengekomen zag dat ook wel zitten en ze besloten samen naar Pallas de Rei te rijden. Greet zou mij een sms sturen waar ze haar intrek had genomen en een kamer voor mij regelen.
In het hostal waar we uiteindelijk terecht kwamen was dat nog een probleem geweest. Leg maar eens uit als je de taal niet machtig bent dat de man waarmee je aankomt niet de kamer met je deelt en dat je voor een andere man nog een extra kamer wilt. Gelukkig brachten landgenoten die een woordje Spaans spraken de oplossing
Het was duidelijk dat de rust van de taxirit Greet had goed gedaan, geholpen waarschijnlijk door een of meerdere bananen die haar er altijd weer bovenop hielpen. We gingen maar eens lekker vroeg naar bed…