Vera

Wonderlijk welkom
Het is een miezerige dag in Oloron Sainte Marie, en er is door de laaghangende
bewolking niets te zien van de Pyreneen die even verderop in alle ernst de
hoogte ingaan. Mijn kleine trekkerstentje staat wat verloren tussen de grote
familiecampers op de camping en het enige menselijke contact wat ik heb
kunnen leggen is met wat hangpubers die zich helemaal te pletter vervelen
met hun ouders op de verregende camping. Mijn fiets, mijn grote vriend, mijn steun en toeverlaat, heb ik achtergelaten bij de plaatselijke fietsenmaker voor een grote verwenbeurt voordat ik de Pyreneen over ga trekken. Ik heb alle kerken en andere historische attracties bezocht en dwaal ietwat mismoedig door het regenachtige stadje. Alleen.
Dan kom ik langs een huis wat me uit mijn sombere stemming haalt. Er hangen
posters in het raam, fietsen, eco-activisme, nee tegen het kapitalisme! Zijn het krakers? De deurbel van het huis aan Rue Revol is gemaakt van een fietstandwiel, een pijl wijst ernaartoe en gebiedt: sonnez! Ik trek aan de bel. Een meisje doet open. Ik hakkel in mijn matige Frans dat ik een fietsende pelgrim ben, op weg van Amsterdam naar Santiago de Compostela. Kom binnen! Wil je wat eten? Een glas wijn? Sta je op de camping, in dit rotweer? Kom hier slapen, er is een slaapkamer vrij.
We zitten rond de massieve verweerde eikenhouten keukentafel in de grote
ouderwetse keuken en praten. De bewoners van Rue Revol zijn jong,
idealistisch en in voor plezier. De meesten vertrekken naar een feest, ik blijf achter want ik ga morgen de Pyreneeen bedwingen en wil op tijd naar bed. Ook
Vincent blijft achter.
Vincent is een vreemde mengeling van vroom katholiek en punker oude stijl:
autonoom, wars van gezag, niet geinteresseerd in status of bezit. Een
religieuze anarchist. Hij werkt af en toe als kaasmaker of als schaapsherder, in
de eenzame afzondering van de woeste bergen is hij het gelukkigst. We praten
over de Camino. Ook hij was ooit een pelgrim, hij reisde zonder geld of
kampeeruitrusting en vertrouwde volledig op God en op wat mensen hem gaven, wat betekende dat hij soms honger leed en vaak op straat sliep. Een radicale zwerver. We zitten tegenover elkaar in de langzaam donker wordende keuken van het grote oude huis. Het regent nog steeds. Vincent rookt in het openstaande raam. Twee mensen die elkaar ontmoeten, een mooi moment van echt contact tussen een Franse schaapherder uit de bergen en een office manager van een culturele stichting uit Amsterdam.
's ochtends in alle vroegte vertrek ik. Het huis aan Rue Revol is nog stil, iedereen slaapt. Het regent niet meer en ik ga vol vertrouwen de Pyreneen tegemoet, goed uitgerust en opgewekt vanwege de onverwachte ontmoeting die de donkere dag van gisteren zo'n mooie draai gaf. Er ligt een briefje met goede wensen voor de reis voor me klaar, van Vincent: 'You are so close to the light!'.
De tocht over de Pyreneeen is hoogstwaarschijnlijk het zwaarste wat ik ooit ga doen in mijn leven. Fysiek gebroken maar mentaal totaal extatisch kom ik aan in Jaca, knetterhigh van 56 kilometer eenzaam klimmen in dichte mist tot aan de Col de Somport en dan de 30 kilometer glorieuze afdaling in de zon. Lachen en huilen, ik ben in mijn eentje in een dag de Pyreneeen overgestoken! Viva
Espana! De rest van de camino in Spanje is vanalles: mooi en afwisselend, gezelligheid en ergernis met de medepelgrims in de albergues, soms zwaar
(Cebreiro en Cruz de Ferro in ijskoude regen en onweer), maar nooit meer
eenzaam zoals die regenachtige dag in Oloron Sainte Marie. In Santiago ontsteek ik zes kaarsen, een voor elke bewoner van Rue Revol.