Wat je vreest gebeurt altijd

Cerauqui -->Los Arcos deel 1

Auteur: Ronald Duin
Uitgewoond! Lang en heet, vooral aan het laatste stuk kwam geen eind. Heuvel op en weer af, tegen de wind in, heet en later toen er wolken kwamen, benauwd. Ruim drie liter water gedronken en nog het gevoel dat ik oververhit ben. Nu een tweetal uur later, een halve liter bier en veel water neemt het langzaam af. Mijn voeten branden nog steeds. Bij de refugio zag ik een lange bak met stromend water en een lange bank. Daar ga ik straks maar even in zitten met mijn voeten. Vanavond vroeg naar bed en morgen hopelijk wel laat op.

Vanochtend heb ik mijzelf een ontbijt gegund. Die Spaanse ontbijten zijn wel even wennen. Een stuk fruit, een stuk cakeachtige taart en thee of koffie. Vooral naar die thee heb ik uitgekeken. Alleen mijzelf eigenlijk niet de rust gegeven om er echt van te genieten. Eigenlijk wilde ik ook wel vroeg weg zijn omdat ik al had gezien dat het eerste stuk steil omlaag gaat en ik dat echt heel erg langzaam doe. Anders doet mijn knie erg zeer. Ik merk dat ik in allerlei talen loop te bedenken hoe de verklaring luidt: bij het bergsporten lang geleden geforceerd en sindsdien nooit meer goed gekomen. Stijgen gaat goed, maar afdalen, doet erg zeer. En dat in het Engels, Frans en Duits houdt je even bezig. Wat je vreest gebeurt altijd, zo ook nu. Iedereen, zelfs kreupelen en ouden van dagen, haalt me links en rechts in wanneer ik voetje voor voetje naar beneden strompel, zwaar leunend op mijn stokken. Na de afdaling komt er altijd wel weer een vlak stuk of een stijging. Daar kan ik gewoon lopen.

De voorgaande dagen heb ik genoten van de geuren onderweg. De hele kruidentuin bloeit en geurt, lavendel, tijm, rozemarijn, kamperfoelie en nog veel meer. Een bloemetje ruikt zo lekker dat wanneer er een mooie vrouw zo zou ruiken ik acuut voor de bijl ga. Vandaag trouwens veel lopen denken aan sex. Dan niet aan de platte daad, maar aan de aanraking. Al vijf dagen Annelies niet meer aangeraakt en gevoeld, zelfs niet een voetje tegen elkaar in een warm bed. Dat mis ik. Op een gegeven moment gaan ideeën over intieme massages over in een liedregel van Herman van Veen ‘dertig manieren om borsten te verpakken, rubber en sex in blik’. Het gaat me erg tegenstaan. Met meer dan 36 graden moet ik er niet aan denken; het lijkt me alleen maar heet. Uiteindelijk ben ik mijn oerklankmantra gaan reciteren om mijn hoofd leeg te maken. Dat hielp, alleen niet tegen de hitte. Het landschap is veranderd. Nu eindeloze graanvelden met af en toe een wijngaard. De wegen ook navenant recht en heet.