De eerste stappen naar Santiago de Compostela

Als middeleeuws muzikant was ik me al zo'n jaar of 10 aan het verdiepen in allerlei aspecten van de middeleeuwen. Ik wist dat er drie belangrijke pelgrimsroutes waren, naar Rome, Jeruzalem en Santiago. Ik ging erover lezen, en gaandeweg ontstond het idee. Ik wilde dichtbij dàt komen, wat een vriend ooit noemde: de historische beleving. Ervaren wat een middeleeuwse pelgrim misschien zou kunnen hebben ervaren... Het op weg zijn; het niet weten waar je die avond zult slapen; alles wat je nodig hebt, bij je dragen in een mand op de rug: op je af laten komen wie of wat je onderweg tegenkomt... In hoeverre je het middeleeuwse gevoel, zo dat al bestaat, kunt ervaren, weet ik niet. Maar toch was mijn wens om het op deze manier zo dichtbij mogelijk te kunnen benaderen. Wandelen is voor mij in elk geval de beste manier van reizen om dat te bereiken. Op de vraag, waarom ik dit eigenlijk wil doen, heb ik echter niet zo snel een antwoord. Ik voel dat ik het moet doen, maar dan niet plichtmatig, zoals een soort wedstrijd die je te winnen hebt. Meer zoals Mahatma Ghandi het stelt in zijn uitspraak: "Wat je doet is onbelangrijk, maar het is belangrijk dat je het doet". Ik had ook het verlangen om al lopende na te denken over bepaalde aspecten van mijn leven. Daar is het niet echt van gekomen, waarschijnlijk omdat 7, 8 dagen te kort is. Elke dag was ik zo bezig met lopen, de weg vinden, mensen ontmoeten, eten-drinken-slapen, de natuur, het weer. Maar wel ben ik een soort drempel overgegaan, waar ik een tijdlang tegenaan zat te hikken. Dat ik als ongeoefend wandelaar 8 dagen kon lopen met 12 kilo op mijn rug, dat feit alleen al heeft mij een soort kracht gegeven waarvan ik hoop dat die blijvend doorwerkt. Ik las ergens een zin: "Een atheïst is iemand die niet in zichzelf gelooft". Dat vind ik een prachtige uitspraak! Misschien ben ik eigenlijk door deze wandelweek wel van ongelovige naar gelovige veranderd......