Waarom dat ongemakkelijke gevoel?

Cerauqui -->Los Arcos deel 2

Auteur: Ronald Duin
Met de route ging vandaag iets niet helemaal goed. Na het klooster van Iraxe is er een splitsing. De richting die ik kies gaat volgens het bordje naar Villamayor. Helaas blijkt het anders. Eerst door een bos met steeneiken en lage begroeiing. In boeken over de tocht heb ik gelezen over een spookbos. Dit lijkt er niet op. De route is prima gemarkeerd. Bij zijpaden staan witte strepen om de doorgaande weg te markeren. Af en toe kom je een apart punt tegen, zoals een witte wieven kuil waar je door komt met in het midden een grote steen met een bemoste schoen er op. Met een beetje fantasie kun je daar een mooi verhaal van maken. Opeens gaat het echter mis.

Midden over het pad staat een witte streep, dus de zijweg nemen. Het voelt niet goed. Deze loop ik een eindje in maar nergens is er een markering te vinden. Dan maar rechtdoor over de witte lijn heen. Meteen voel ik me unheimisch. Wel staat even verder een goede markering. Waarom die witte streep, waarom dat ongemakkelijke gevoel? Ik begin iets te begrijpen. De weg gaat verder door het bos, regelmatige goede markeringen dus geen probleem. Alleen het lijkt alsof de route niet meer naar Villamayor loopt. Het dorp zie ik in de verte liggen. Het lijkt of de weg erlangs gaat. Dat blijkt ook zo te zijn. Veel stijgen en dalen in de brandende zon. Af en toe rust ik even onder een spaarzaam stukje schaduw. Uiteindelijk kom ik in Luquin. Dat heeft een prima bron in de schaduw. Ik eet wat, vul mijn fles bij en steek van alles onder het koude water. Zo kan ik weer verder. Even later ontdek ik dat Villamayor ongeveer een uur terug is en Los Arcos circa tweeënhalf uur verder. Ik voel me goed en besluit door te gaan. Daar zou ik nog spijt van krijgen. De weg voert eerst over een heel smal paadje met weerszijden struiken.
De warmte blijft hier perfect hangen.

Het is heet! Later gaat de weg over in een breed pad door uitgestrekte korenvelden. Op en neer tegen de wind in. Het is zwaar en wordt zwaarder en langer. Later hoor ik dat ook een Frans echtpaar en twee Koreanen deze route hebben genomen. Zij kwamen ook compleet gesloopt aan.
In Los Arcos in de herberg van een Oostenrijkse vereniging geslapen. Een heel aparte sfeer en ambiance. Weinig sanitair, volle slaapzalen, maar toch het heeft wel wat. Ik gun mezelf een biertje en luxe diner in een hotel. De gazpago is fantastisch, de rest een vrij normaal pelgrimsmenu. Om half negen nog steeds uitgeteld naar bed. Ik kan niet slapen, alles is warm, mijn voeten branden, alles zweet en wil verkoeling. Pas aan het eind van de nacht slaap ik een beetje in. Duidelijk te ver gegaan.