Eenzaamheid

Eenzaamheid is volgens mij een gevoel dat een gezond mens niet dient te hebben. Eenzaamheid betekent dat je je van God en alles verlaten voelt: niets om je heen. Het is een vorm van alleen zijn waar je last van hebt en hoewel ik me zelf zelden alleen voel en dus niet eenzaam ben is het tijdens mijn tocht naar Santiago toch wel eens zomaar me overkomen. Als ik terugdenk, in een periode of op een dag dat ik in een dip zat, en het niet meer helemaal zag zitten.
Zo’n dag was op de weg tussen Luik en Huy. Uit de hemel kwam alle soort vocht wat onze Heer heeft uitgevonden. Regen, hagel, sneeuw en van alles wat er tussen in zat. Ik was na verloop van tijd kletsnat, ook mijn voeten en na ongeveer 30 kilometer had ik het wel gezien en zocht zo tegen het donker een slaapplaats. Ik had mijn zinnen gezet om in Amay langs de Maas, een behoorlijk dorp, mijn overnachting te regelen. Ik was moe en ging naar het bureau de tourisme: gesloten. Politieburo: niet aanwezig. Pastoor van de kerk: niet aanwezig. Het was zes uur al, donker en klopte aan bij een klooster van de zusters van Liefde. Moest lukken dacht ik maar snauwerige non deed open en zei dat ze geen mensen ontvingen. Ze was ook niet gevoelig voor het feit dat ik pelgrim was. Ik moest maar 8 kilometer verder lopen naar Huy. Nou dat is wel weer 11/2 uur verder dacht ik en in een bushokje at ik mijn laatste boterham. Buitentemperatuur 3 graden. Geen feest dus en toen had ik heel veel medelijden met mezelf en voelde me eenzaam.
Ik probeerde te liften, maar de enige persoon die stopte vond zo’n natte man met ook nog eens een natte rugzak teveel voor het pluche van zijn nieuwe auto.
Dus verder gestrompeld. Dan zie ik bij Ampsin een wat vervallen herenhuis langs de weg met een bord “Otel”. Daar had mijns insziens vroeger het woord Hotel gestaan dacht ik. Ik belde aan en een wat sjofel figuur maakte open. Het hotel was weliswaar gesloten, maar de waard maakte graag een uitzondering voor een pelgrim. Bij hem kreeg ik onderdak en een warme maaltijd met heerlijke koteletjes. Hij was een man alleen en had alleen zomers nog wat gasten. Hij was een ware gastheer en gaf me het gevoel thuis te zijn. Op het wat groezelige kamertje aan een drukke weg heb ik uitstekend geslapen en mijn eenzame gevoel was eigenlijk op slag verdwenen.