Mon Plaisir

In 2008 mislukte de tocht naar Santiago. Iets ten zuiden van Tours overkwam mijn vriend een ongeval van een trap en moest met gebroken schouder en ribben terug naar huis. Toch bleef het kriebelen. Dus na volledig herstel in 2011 de tocht vanaf Tours weer hervat en met onvoorstelbare moed weer op de pedalen. Er valt niets af te dingen aan de mooie landschappen, de stiltes van het platteland, het rumoer in de steden, de gastvrijheid van de gasthuizen, het klassikale gesnurk in de auberges, de verrassende maaltijden onderweg. Alles voldeed helemaal aan het beeld dat wij hadden gecreëerd in de aanloop naar onze fietstocht. Geen enkele discussie over de oorsprong van deze inmiddels tot toeristische attraktie verworden pelgrimstocht. Het opvallendste van alles wat wij hebben meegemaakt is de intentie waarmee of waarom een wandelaar en in mindere mate een fietser die weg ook daadwerkelijk gaat volgen. In alle verslagen, gesprekken en ontmoetingen kwam al heel snel naar boven dat de wandelende pelgrim een behoorlijk streepje voor heeft. De fietsers onder de "pelgrimgangers" krijgen om voor mij onduidelijke redenen minder aandacht.
Vooral tijdens de gesprekken onderweg ontkwam ik niet aan de indruk dat heel veel wandelende pelgrims allemaal ik iets hadden te verwerken. Ontslag, scheiding, verloren familieleden en ander menselijk ongemak. Daar blijft bijna niets van over op het het moment dat je in Santiago arriveert. Een kermisachtige drukte die vergelijkbaar is met de zomerse drukte in Valkenburg. De euforie die daar ontspringt aan de ontberingen tijdens de tocht ernaartoe, is begrijpelijk. De commercie in de smalle en gezellige straatjes moet je mijden om de intentie van de pelrgrimage te behouden. Maar één ding kan ik nog steeds niet begrijpen.
Bij aankomst in Santiago hebben zowel de wandelaars als de fietsers eenzelfde prestatie geleverd, toch? Voor het verkrijgen van een "diploma" moest je bij het bureau in S. je stempelkaart laten zien. Die beloning bewaar en koester ik. Voor mij was het een sportieve prestatie, meer niet.
Op de lijst aan de balie moest je invullen wat de intentie van jouw tocht was. Die van mij is nu wel duidelijk. Maar achter de namen op zo'n twee A-4tjes ontwaarde ik een onthutsende en misschien wel teleurstellende uitslag. Op vier na hadden alle personen ingevuld dat het sportief en cultureel was waarom zij de tocht hadden gemaakt en volbracht.
Dat is niet de intentie van het St.JakobsGenootschap en uit de Jakobsstaf begrijp ik dat de vele artikelen die erin vermeld werden en worden een hele regligieuze inslag hebben. Waar schort het dan aan? Ik heb het niet kunnen ontdekken en dat is voor mij een teleurstelling ondanks de prestatie die ik heb volbracht. Ik ben tijdens de tocht niet "bevangen" geraakt door het religieuze karakter. Verbaasd was ik wel in de kathedraal vóór, tijdens en na de Pontificale Hoogmis met 11 (ELF) heren en 1 non die de liedjes een kwartier lang liet oefenen.
Alle respect voor iedereen die de tocht heeft volbracht en ik gun een ieder zijn of haar beleving ervan.
De fietsers worden ondergewaardeerd of heb ik de verkeerde mensen gesproken.