Handjehelpen
Na 40 jaar bestuurslid te zijn geweest van verschillende vrijwilligersclubs ging bij Rene Beemer het roer om. "In de loop der jaren zijn er zoveel regeltjes en verplichtingen voor besturen opgesteld, dat ik veel te veel bezig was met het invullen van formulieren en het afleggen van verantwoording", vertelt Rene. "Toen ben ik met alle bestuurswerkzaamheden gestopt en zorgvrijwilliger geworden."
Via Handjehelpen werd Rene gekoppeld aan Toon, een autistische man van 44 jaar. Een pittige klus want Toon praat niet en kan bijna geen contact maken. Dat maakt het samen op pad gaan tot een hele uitdaging. Wat te doen, als Toon de auto niet uit wil komen, omdat Rene voor de verandering heeft besloten te gaan wandelen in een ander park dan ze gewend waren? Of als Toon na een regenbui niet meer de spiegelende asfaltpaden op durft? Of erger, als Toon tijdens het autorijden ineens Rene's arm stevig vastgrijpt? En wat als hij met zijn 100 kilo en twee meter lange lijf er met stevige pas vandoor gaat, recht op een drukke weg af?
Alhoewel Rene zich goed heeft laten voorlichten door Toon's ouders en begeleiders en een bijeenkomst over autisme heeft gevolgd, komt hij toch regelmatig voor verrassingen te staan.
Waar doe ik het voor?
"Het eerste half jaar heb ik regelmatig gedacht: 'waar doe ik het voor?' ", vertelt Rene. "Inmiddels put ik voldoening uit kleine signalen. Bijvoorbeeld dat Toon zodra ik het parkeerterrein op rijd meteen voor het raam gaat staan. Ook kan hij snuivend en handen wrijvend van plezier naast me lopen. Wat me ook goed doet, is dat Toon initiatief begint te nemen. Bijna twee jaar lang bepaalde ik alles: waar we naartoe gingen, wat we dronken en wat we deden. Het laatste jaar kan hij als we even op een bankje zijn gaan zitten, opstaan en een stukje verder lopen. Dan kijkt hij om naar mij, alsof hij zeggen wil: 'zo ouwe, zullen we maar weer eens gaan'? Sta ik dan ook op, dan is het goed, zo niet, dan komt hij aarzelend weer terug. Geweldig vind ik dat. Een wel heel bijzonder moment was toen Toon, die alle kinderen altijd volledig negeert, bij een ontmoeting met mijn kleinzoon een stralende lach tevoorschijn toverde! "
Nooit meer naar buiten
Toon's ouders zijn heel blij, dat Rene regelmatig met hun zoon op stap gaat. "Vroeger was Toon altijd de weekenden thuis", vertelt de vader van Toon. "Dan ging ik vaak met hem in de auto rijden, dat vond hij prachtig. Onze gezondheid laat dat echter niet meer toe. Toen Toon vanwege de bezuinigingen van de manege werd overgeplaatst naar de dagbesteding in een magazijn, waren we bang dat hij helemaal niet meer buiten zou komen. Daarom zijn we er zo ontzettend gelukkig mee, dat de heer Beemer met Toon naar buiten gaat. Bij veranderingen heeft Toon wel altijd een gewenningsperiode nodig. Het op pad gaan met de heer Beemer gaat inmiddels ontzettend goed. Als wij op zondagochtend onze zoon bezoeken, praten we altijd even over Rene. Dan verschijnt er een dikke grijns op zijn gezicht. Dat is voor Toon de grootste erkenning die hij kan geven!"
"We begrijpen elkaar steeds beter Toon en ik", vindt ook Rene. "Met vallen en opstaan heb ik veel geleerd. Zo weet ik inmiddels dat ik hem altijd schuin achter mij in de auto moet zetten. Dat als ik "stop!" roep, hij meteen stokstijf blijft staan. Dat we water in alle vormen - van ijsklontjes in de limonade tot bruggetjes over de sloot - moeten vermijden. En dat ik met dropjes heel wat kan bereiken. Toch blijft Toon onvoorspelbaar en moet ik altijd alert zijn. Dat is best vermoeiend. Maar daardoor is het ook nooit saai en kan ook ik echt genieten van het samenzijn."