André Witlox
"Een pelgrimstocht is als het leven zelf. Een zoektocht naar verbindingen tussen heden en verleden, gericht op de toekomst; ordening en relativeren. Inzien hoe betrekkelijk alles is. Onzekerheden ervaren en sterker worden. Jezelf tegenkomen en de balans opmaken. Vrijheid ondergaan en beseffen dat je met weinig ook ver kunt komen.
De waardevolle contacten onderweg spreiden gevoelens en meningen over de hele wereld uit. Het in wandeltempo ondergaan van zoveel moois aan bouwkunst, cultuur, natuur. Het zijn geweldige ervaringen.
Bereid je voor, het is een lang verhaal."
Aldus een stukje uit het begin van mijn weblog http://voettochtcompostela.wordpress.com/ dat ik maakte direct na mijn pelgrimstocht om voor mezelf en voor anderen die dat wensen alles nog eens op een rij te zetten. Geen boek, geen sterke verhalen of slogans in hoeveel dagen ik hoeveel kilometers heb gelopen. Mijn pelgrimstocht is een rite de passage, een afronding, een ervaring, een deel van mijn leven dat eveneens wordt afgesloten na de beleving ervan en wordt gevoegd bij de andere levenservaringen. Ik wil er op geen enkele manier in blijven hangen, hoe intrinsiek de ervaring ook was. Het leven is vooruit zien.
Hieronder nog een klein stukje uit mijn weblog, waar je met deze link op terecht komt als je dat wilt: http://voettochtcompostela.wordpress.com/
Een droom
Het was Peter zijn idee, inmiddels ruim tien jaar geleden. Zodra we de tijd kregen zouden we gaan pelgrimeren naar Santiago de Compostela. Ik kreeg uiteindelijk steeds meer tijd, hij steeds minder. Ik kreeg de vrijheid van een VUTter, hij was gebonden door zijn gelofte en een stabilitas loci aan Orde en plaats. Ik ging me er op voorbereiden de tocht alléén te gaan maken. Het leek een droom, een onmogelijke droom die toch uitkwam.
Jarenlang heeft die droom me bezig gehouden. Lezend in boeken en op het Internet. Pratend met mijn oud mede-augustijn Jeroen Gooskens die eerder de tocht ondernam. Maar ook Fysiek. Steeds vaker wandelen, de Maas naar Bokhoven en Bern linksom en rechtsom om te wennen aan lange afstanden. Bergwandelingen om de on-Nederlandse spieren te trainen. Uiteindelijk wandelen met steeds meer gewicht in de rugzak om te zien hoe de hernia in mijn rug zich hield. Wegnemen van onzekerheden. Door de tijd raakten meer mensen op de hoogte van mijn voornemen. Het afscheid van mijn zorgcentra en Welstaete was ervan doorspekt.
Niet meer terug
Dan ontstaat er een moment waarop je niet terug kan. Je wilt ook niet terug, de plannen moeten worden waargemaakt het ideaal beleefd. Tegelijk met het verlangen om aan zo’n pelgrimstocht te beginnen, groeit ook de twijfel. Gevoed door wat je leest en hoort check je constant bij jezelf of dát het is wat je zoekt, wat je past, wat je denkt aan te kunnen. Maar de uitdaging en de gedachte om maandenlang door pure historie te wandelen in een tijdbeleving van meer dan 1000 jaren terug winnen het. Het voelt als een roeping; het gaat steeds meer bezit van je nemen, ondanks voortdurende twijfels. Het obsedeert je. Mijn verlangen om op weg te gaan groeide verder door.