Frans van de Logt
Vol goede moed begonnen Greet en ik aan het laatste stuk lopen naar Santiago. Na de nodige rust leek alles weer met het lijf in orde en konden we op ons dooie gemak verder lopen.
Vóór Sampaio kwamen we een televisieploeg van de EO tegen. We begonnen met Engels, maar Greet had gezien dat het Wilfred Kemp was en toen konden we verder in het Nederlands. Er kwamen zaken aan de orde die voor ons gesneden koek waren, maar je wilde toch een zo goed mogelijk beeld geven van wat er in je om ging en wat je beleefd had. Ik had het idee, zoals dat zo vaak gaat, dat de televisiemakers een bepaald sjabloon in het hoofd hadden. Ze willen graag horen dat je de tocht maakte met een uitgesproken doel. Het kan gaan over : een poging om lijden of leed te verwerken ; tot jezelf te komen na problemen in de relationele of werksfeer; als dank voor iets waar je om gevraagd hebt enz. Daarna is het de bedoeling dat jouw camino iets aan de ʺ oplossing van dit probleem ʺ heeft bijgedragen. Ik ging al de fout in door op een van de eerste vragen: ʺ Hoe zul je je voelen, als je in Santiago bent? ʺ, te antwoorden dat dat de grootste teleurstelling van de hele tocht zou zijn. Dat wilden ze natuurlijk niet horen. Ik bedacht me verder dat ik helemaal geen probleem had waarom ik de tocht moest lopen, maar dat ik lekker een stuk wilde kuieren, met een doel en mijn gedachten t.a.v. een aantal zaken eens op een rij wilde zetten, wat ik bij deze ook doe. Helemaal geen religieuze ideeën bij het graf van Jacobus of zo. Enfin, dat alles heeft er waarschijnlijk toe geleid dat er veel in wat we gezegd hebben was verdwenen bij de uitzending.(op 10 mei 2010).
In Lavacolla was het ongeveer gedaan met mijn schoenen. We besloten om een boeketje bloemen te plukken en deze in beide schoenen te planten, en voor het kerkje te zetten. We waren even stil, een sacraal moment. Daarna gingen we iets drinken en konden het niet laten om vervolgens even een laatste blik op de schoenen te werpen voor we verder gingen. Er stonden wat mensen en ook pelgrims te kijken en je hoorde hen denken: ʺAch wat zielig, nu kan hij niet meer verder ʺ. Maar ik trok mijn nieuwe schoenen, die ik had gekocht in Ponferrada, aan en ging richting Santiago…..