En alles werd anders

In Vega de Valcarce stuurde Greet een hoop zooi naar huis. Ze had zich al enige dagen verheugd op een minder zware rugzak en nu moest het er maar eens van komen. Het had overigens wel wat voeten in aarde. Het postkantoor was in het souterrain van een supermarkt, die overigens ook niet zo goed was gemarkeerd, en de beambte had veel tijd nodig om aan de weet te komen hoe duur het allemaal was en hoe ze het pakket moest verzenden. Dus gingen we maar op ons gemak een bak koffie halen tot het allemaal duidelijk was.
Daarna de berg op naar O’Cebreiro. Een van de oudste stukjes van de Santiago route en ook een van de fraaiste. Halverwege de bergkam kwamen we het markeringsteken tegen van Galicië, en toen veranderde er van alles. Het landschap werd groener, de huisjes anders gebouwd en zelfs de muziek was anders. De huisjes werden palazzo’s genoemd. Er was veel doedelzakmuziek, maar dan niet die treurige klanken uit Schotland maar vrolijker en altijd gecombineerd met andere instrumenten.
Naast het kerkje van Maria el Real vonden we in een verbouwd kloostergedeelte onze slaapplaats. Het kerkje met zijn oude klokkentoren, het oude stadje op de top van een bergkam en de stilte gaven ons inspirerende momenten.