Langs 's Heerenwegen

Naar Hospital de Orbigo gingen we nog steeds langs de hoofdweg. Aan de ochtendkoffie in de herberg van St Martin vond de herbergbeheerder ons wel stoer, omdat we respectievelijk 40 en 45 jaar getrouwd waren en hij met zijn vrouw “maar” 37 jaar. Samen met zijn vrouw beheerde hij al jaren deze herberg/refugio. Bij binnenkomst van Hospital de Orbigo keken we onze ogen uit naar een kerktoren waarop drie ooievaarsnesten zo dicht bij elkaar waren, dat je je niet kon voorstellen dat ze geen last hadden van elkaar, nog minder dat het allemaal op zijn plaats bleef met de jongen erin. Een leuk hostal aan de Rio Orbigo, en we hadden onze dag was weer compleet.
Naar Astorga gingen we van de weg af door de weilanden en de bossen. Een verademing na twee dagen benzinedampen snuiven. Het terrein werd ook geaccidenteerder. Greet zette zo nu en dan een tandje bij in haar snelheid en kreeg van de meelopende pelgrims de naam “Mujer dynamica” de vertaling spreekt voor zich. Op een heuvel dronken we wat bij een Spanjaard die uit dank voor zijn vroegere pelgrimage een tentje had opgezet op een wat eenzamer stuk, waar je tegen de prijs die je zelf bepaalde wat kon drinken. Vervolgens kwamen we in een voorstadje van Astorga in de vakantiewinkel van Ruth. Dat kwam goed uit want we waren dorstig en er stond een drankautomaat. Zij wist ook een slaapplek voor ons bij een vriendin, die een hostal had aan de rand van de stad. Na een bezoek aan de kathedraal, waar Greet met een muntstuk van 2 Euro de kerk gedurende een aantal minuten in een fel licht zette (in Spanje zijn kaarsen vrijwel verdwenen. In plaats daarvan kun je voor 10 eurocent een lichtje aansteken, maar Greet had niet kleiner en het was wel even een gebaar naar onze Schepper!!!!), gingen we een plek zoeken om het pelgrimsmaal te gebruiken. Ik wist toen nog niet wat me later die avond zou gebeuren……Maar wat ik wel weet is dat de charme van het leven zit in de onbekendheid van de toekomst(het lot).