Kaarsrechte wegen

Mijn wandelvreinden weten het. Ik heb het niet zo begrepen op rechte wegen. Liever zie ik niet kilometers voor me uit. Op weg naar Carrion de los Condes was er weer eens zo’n weg en de dag later naar Calzadilla de la Cueza opnieuw. De ontluikende lente op de meseta vergoedden veel.
Ik ontmoette die dag en verliefd stel. Ze liepen weliswaar snel, maar schoten echt niet hard op. Wat goed was van dit Amerikaanse koppel was dat ze toch zo nu en dan een praatje maakten met hun medepelgrims. We mochten meegenieten van hun ontluikende liefde. Voor het kerkje van Villalcazar de Sirga kwam een wonderlijk gezelschap bijeen. Het verliefde Amerikaanse stel, twee zeventigers, een man en zijn vrouw die op de terugweg waren naar St Jean Pied de Port en een Koreaanse arts die acupucturist was. Deze laatste was niet zo heel spraakzaam, zoals de meeste Aziaten, ik denk dat dat een beetje in hun landsaard zit. We genoten gezamelijk onze middagmaaltijd en waren wat teleurgesteld dat het fraaie kerkje dat als monument te boek stond gesloten was. In Carrion de los Condes nam ik mijn intrek tegenover een mooi kerkje met zicht op een prachtige poort.
Een dag later liep ik 17 km. lang een rechte weg zonder mogelijkheid om eens lekker te gaan zitten in een café. Het was wel prima weer en mijn binnenste kwam naar buiten in de vorm van poëzie op die kaarsrechte weg……
Opeens voel ik een paar handjes, die mij pakken, bij me zijn,
het zijn mijn kleinzonen Luc en Stijn.
Ze lijken mij te zeggen:
Opa hier? Kun je ons dat eens uitleggen?
Waarom niet thuis in een warm bed?
Waarom hier waar niemand op je let?
Wij zijn helemaal naar Spanje gekomen
en willen even met je dromen.
Misschien begrijpen we jouw weg hierheen, later als we groter zijn.
Nu zijn we nog klein.
Maar opa wij gaan weer naar mamma en pappa thuis.
Daar is nu nog ons veilig huis.
Tot over een paar dagen, zegt Stijn op zachte toon
dan horen we je aan de telefoon (als ik jarig ben)
Weg waren ze ineens naar Nederland
Ik was inmiddels op mijn bestemming beland.