De Pyreneeen in

Op 15 april 2008 trok ik de bergen in. Ik was blij dat ik me al verzoend had met de lage route, want het was zo mistig dat je nauwelijks een hand voor ogen zag. Overigens is het verschil in hoge en lage route wat betreft het hoogste punt maar 200 meter. Ik besloot het rustig aan te doen en na 15 km. in Valcarlos, het eerste plaatsje in Spanje te stoppen. Ja, in je uppie moet je niet al te heldhaftig zijn en zeker niet in de bergen. In de loop van de ochtend werd het prachtig weer en ik kon de sneeuw op de hoger gelegen gebieden goed zien. Het kwik steeg naar een graad of twintig !!
In mijn hostal ontmoette ik Angela. Dat was een wel bijzondere dame. Ze had een chocolaterie in Wenen en had een aantal dagen tevoren ineens besloten om naar Santiago te gaan lopen vanaf St Jean Pied de Port. Het is me niet duidelijk geworden wat de reden van haar plotseling vertrek uit Wenen was. Ze was ‘s middags in St Jean aangekomen, na ‘s nachts op het vliegtuig te zijn gestapt en was eigenlijk meteen doorgelopen. Jammer dat ze zo weinig van het plaatsje had gezien. Zelf was ik vroeg in Valcarlos, maar zij kwam pas om een uur of zes en zou verder zijn gegaan als wij niet met een paar man haar overtuigd hadden dat dat niet zo erg verstandig was. De duisternis, nog minstens 14 km naar boven en het toch onvoorspelbare weer. Ze liet zich maar moeilijk overtuigen, maar uiteindelijk besloot ze toch om bij ons groepje te blijven. Ik had het idee dat er een heel verhaal achter haar plotselinge verterk en haar obstinaatheid zat. Maar ze wilde er niet over praten en dat accepteer je als pelgrims onder elkaar. Ongetwijfeld zou dit in de loop van haar camino wel naar boven komen en anders was het wellicht beter dat het onder de oppervlakte zou blijven.