De eerste dag

19092005
Op weg gaan is moeilijker dan je denkt. Er zijn veel mensen, bij wie de weg naar Santiago tussen de oren blijft zitten. Zij hebben hun plan nooit tot realiteit gemaakt. Dit heeft te maken met de levensfase, waarin je de reis gaat aanvangen. Vaak ben je al maanden, soms jaren bezig om je eigen plan te maken. Als je net met je werk bent gestopt, wil je ook nog van alles plannen en je houdt geen rekening met het grote vaak onbekende lot dat je niet kent en toch alles in de war kan schoppen. Het maakt onrustig tot de dag dat je vertrekt. Als je dan eindelijk vertrokken bent komt er een zekere rust, maar blijf je malen of je alles wel goed hebt uitgedokterd!
O, ja zeker er zijn ook mensen, vooral jongeren, die in een soort impuls vertrekken en niets hebben voorbereid. Wat ik er later van hoorde mondde dit meestal uit in een teleurstelling.
Zo lag ik de eerste avond in St Jacobiparochie in mijn bed. De herberg werd door 1 pelgrim bewoond die nacht en dat was ik. ’s Avonds geen warm eten (alles gesloten). Dus niet de gezelligheid van gezamenlijk met anderen eten en evt. al gedachten over de volgende dag uitwisselen. De eerste prikstoten om te ervaren dat alles toch vaak anders loopt als je denkt.
Ik dacht na over de volgende dag die wel warm zou worden: Hoeveel water, hoeveel eten, hoe lang doorlopen? Ik viel met mijn vragen in slaap, het was onrustig, maar toch ook weer rustig in mijn hoofd. Ik was op weg………en liet de volgende ochtend de kerk van St Jacobiparochie achter mij.
Maar zelfs toen dacht ik toch: de onbekendheid van het lot blijft de charme van het leven……