Rene Boogers
Het is een heldere, windstille en koude ochtend als ik de wondermooie herberg in Ribadiso verlaat. Er hangen lage nevels in het dal als ik nog even omkijk naar dit paradijselijk stukje Spanje.
Medio april kan het overigens zomaar nodig zijn om je warme startkleding van de ochtend om 9.00 te verruilen voor een luchtiger zomeroutfit. Al doende raak in in gesprek met twee Amerikaanse vrouwen, die zussen van elkaar blijken te zijn. Een half uurtje later haal ik ze in en we raken aan de praat.
Er ontwikkelt zich een gesprek over waarom, waar begonnen etc.. We lopen zo een tijdje met elkaar op en ik merk terzijde op dat ik niet zo veel Amerikanen tegen kom onderweg. Nou, dat klopt wel volgende de dames: er is niet zo veel aandacht voor de Camino in Amerika. Toch zijn er wel Amerikanen die behept zijn met het caminovirus zeg ik enigszins argeloos en nog onbewust van wat die woorden teweeg gaan brengen. En ik vertel één van beiden over mijn ontmoeting in Rabanal del Camino met een stel uit California die op weg waren naar Santiago en daar precies op 29 april moeten arriveren om de bruiloft van een zus bij te wonen.
Mijn medewandelaar blijft stokstijf staan en kijkt me met tranen in de ogen aan. Ik moet haar zus dan ontmoet hebben die met haar man ergens onderweg is. Ze wenkt haar zus die met een i-pod oploopt en gebaart haar die onmiddelijk af te zetten. Even later sta ik wat onbeholpen met twee huilende zussen op het pad. En met het pathos sommige Amerikaanse dames eigen, zeggen ze dat ik een engel op de camino ben en ze blijven daar bij ondanks mijn heftige bezwering dat ik toch echt een hele gewone, normale man ben. Met horten en stoten komt het verhaal. De i-pod dame blijkt degene te zijn die gaat trouwen in Santiago. En al haar zusters zijn al dan niet met aanhang onderweg naar Santiago en bevinden zich ergens in Spanje op één van de routes. Maar ze hebben afgesproken onderling geen contact te hebben tot ze elkaar op de 29e voor de bruiloft ontmoeten in Santiago. Ze waren zo nieuwsgierig hoe het Maria (degene die ik in Rabanal had ontmoet) was vergaan en hier ben ik dan als boodschapper van dat nieuws.
Ze bezweren me dat ik voor altijd met hun familie verbonden zal blijven en met deze voor hen zo belangrijke camino. Foto's maken om het meteen maar vast te leggen... Na een tijdje rusten we even wat in een café. Als ik vertrek wens ik ze alle goeds toe op hun levensweg en bij het afscheid krijg ik een kus. En ik ? Ik permiteer me de vrijheid om de aanstaande bruid als eerste te kussen. Met een zucht en een glimlach rond de mond loop ik verder.
In Santiago ontmoet ik begin mei de hele familie bij toeval ergens in de stad. De bruiloft was fantastisch. Weer foto's, voorstellen, verhalen, opwinding en het gevoel of je elkaar al jaren kent...