Over afscheid nemen...

Afscheid van mijn dochter
Ik herinner me dat dochterlief een aantal jaren geleden naar Wenen vertrok om daar een half jaartje te gaan studeren. En zo stonden we ineens op een late, grijze en regenachtige januarinamiddag op een perron van Amsterdam CS. Laverend tussen een snikkende Marjolein in de trein en het perron met daarop een dozijn vriendinnen, ook allemaal in tranen. Intussen manmoedig proberend om je eigen gevoelens in bedwang te houden in deze zee van schier onbeheersbare emoties. En hoe gaat het dan verder, als de trein uiteindelijk vertrokken is? Ik schat in dat de tranen opdroogden ergens tussen Utrecht en Arnhem, laten we zeggen Veenendaal-de Klomp. En dan krijgen de kriebels van het avontuur de overhand, zeker als de grens gepasseerd is. De volgende morgen staat er een stoere Wener (nee, echt geen salonwatje wat je misschien denkt bij deze stad) op West Banhhof, als mentor toegewezen om je de eerste dagen wegwijs te maken in een nieuwe, onbekende stad. Wenen, nee.. Wereld: here I come! Uiteenlopende emoties dus binnen een tijdsbestek van zo’n 12 uur.

Nu is het mijn beurt
Laatst zag ik een aflevering van een programma op tv over afscheid nemen. De programmamaker stond op Schiphol. Bij uitstek dé tempel, waar afscheid nemen dagelijks,vol continue gecelebreerd wordt. Met verbijstering heb ik gekeken tot welke ontboezemingen mensen komen tegenover een wildvreemde. De diepste zielenroerselen die normaal gesproken wat dieper zijn weggeborgen, komen plotseling moeiteloos opborrelen. Afscheid nemen ontketent kennelijk makkelijk zaken waarover we anders niet zo makkelijk praten. Morgen is het mijn beurt. We zullen zien hoe groot de emoties zijn en belangrijke vraag is natuurlijk wanneer die emoties omslaan in nieuwsgierigheid naar het onbekende. Is dat bij Schiphol of pas in de nachttrein naar Bayonne? Aan het eind van mijn treinreis staat er geen mentor en al helemaal geen stoer Wener... Wat dan wel? In ieder geval het avontuur en het onbekende!