Met mijn schoonzoon

Op 23 maart 2009 ging ik terug naar de camino, nu met mijn schoonzoon. Een nieuw avontuur. Omdat hij wel conditie had maar geen echte loper was, hadden we tevoren al de nodige wandelingen gemaakt. Ook met de rugzak, en ik probeerde hem te behoeden voor de valkuilen waar ik zelf mee te maken had gehad. Ik had de plannen achteraf wellicht wat overgeorganiseerd : lopen langs een niet al te verlaten traject, met de mogelijkheid om zo nodig de bus verder te nemen of terug te gaan. Het kwam wel goed uit dat de camino van Navarrete naar Villafranca montes de Oca, die we liepen, prima aan mijn plannetjes voldeed.
Met het vliegtuig naar Logroño en met de taxi naar Navarrete, waar we in de late uurtjes aankwamen. Eind maart, de natuur was er al duidelijk aan het ontwaken, vergeleken bij ons eigen landje. We deden zoals ik gewend was.(ik was uiteindelijk de ervaringsdeskundige !) Zeven uur op, twee uur lopen en dan een barretje vinden voor koffie en een bocadillo. Het barretje vonden we niet altijd maar over het geheel genomen ging dat best goed ; alhoewel, we liepen soms een stukje om, om ons geliefde bakje te halen. John werkte zo’n bocadillo (een soort grote baguette met veel ham en/of kaas) ineens naar binnen, mij was het meestal wat teveel en ik liet wat ik overhad in een cellofaantje verpakken om later op de dag te verorberen. Voor onderweg hadden we altijd wat proviand en ik natuurlijk een sigaartje om zo nu en dan de muggen te verdrijven. Wanneer we om een uur of vier, vijf aankwamen op onze bestemming werd er een biertje gedronken van het merk St Miguel en dan waren we helemaal gelukkig en hadden weinig meer te wensen.
Van Najera herinner ik me dat het er stikte van de ooievaars. Op de rotsen van het riviertje de Najarilla waren talloze nesten. Ik was ze al tegen gekomen vanaf het moment dat ik de Ebro bereikte in Logroño. Elke kerktoren was hier met nesten bezet.
Op weg naar St Domingo de la Calzada kwamen we Johan uit Recklinghausen tegen. Hij wilde met zijn vrouw gaan lopen, maar die brak kort voor ze zouden vertrekken haar voet en toen moest hij alleen gaan. Ik vond het knap dat hij toch gegaan was en van zijn vrouw die daarop had aangedrongen. Als je thuis in je stoel zit denk je : ʺZo’n man moet toch thuis bij zijn vrouw blijven ! ʺ Maar het is ook zo dat als je niet gaat, dan komt van uitstel vaak afstel en je moet soms je passie kunnen volgen.
In St Domingo de la Calzada, sliepen we bij de Cistercieënzer nonnetjes. Het was een modern klein klooster, waar onder andere inkomsten gegenereerd werden uit de opvang van pelgrims. Beetje kaal, maar best te doen. De kathedraal werd helaas verbouwd en we konden er niet in om de beroemde kippenren te zien.