De doop

Ergens begin maart 2006, was ik ‘s morgens uit Nijmegen vertrokken richting het zuiden. Ik had bij mijn broer geslapen en eigenlijk voor pelgrims maatstaven te uitgebreid gegeten en gedronken de avond tevoren.
In Malden liep ik langs de kerk waar mijn dochter was gedoopt en waar we in de periode dat we daar woonden regelmatig heen gingen. Nieuwsgierig wat er zoal veranderd zou zijn sinds de laatste 35 jaar liep ik eens om het gebouw heen. In de kerk kon je niet komen, die was zoals veel kerken overdag gesloten, maar er was wel een stiltecentrum. Daar was het droog en ik had op deze vochtige en kille dag wel behoefte aan wat warmte, een boterham en een slok uit het flesje dat ik bij me had.
Ik ging op een bankje zitten nadat ik een aantal kaarsjes had opgestoken en genoot van de warmte die er in dit gebouwtje, dat tegen de kerk aan lag, was. Toen zwijmelde ik weg.
Ik zag weer het tafereel voor me van de doop. Een klein meisje dat door vader en moeder naar de kerk was gebracht voor de doop. Ja, wat is dat eigenlijk vroeg ik me nu en ook toen al af. Mijn ideeën daarover zijn in de loop van de tijd veranderd. Vroeger stond ik er niet zo bij stil. Een ritueel ter initiatie van het leven. Zeker geen afwassing van zonden of iets dergelijks, wat wel eens werd gesuggereerd. Nee, bedacht ik, het is een initiatieritueel en wil zeggen dat je in een bepaalde richting, in dit geval op katholieke leest verder het leven in gaat. Je kent de verhalen die erbij horen. Deze verhalen maken het gemakkelijker om je in het leven te handhaven, maar zijn op zich niet absoluut. Het zijn symbolen en metaforen die je gemakkelijker doen inzien na verloop van tijd hoe dingen in het leven in elkaar zitten. Natuurlijk ben je je hiervan als kind niet bewust en het is een heel proces dat je doormoet om er iets van te begrijpen. Dit proces van begrijpen is een deel van de opvoeding en je moet daarvoor de verhalen en de handleiding kennen (door opvoeding). Ik bedacht: tegenwoordig krijg je het verhaal nog maar gedeeltelijk. Door allerlei omstandigheden, is er na de doop nog maar weinig. Geen communie, geen vormsel en weinig overdracht van de geschiedenis in de zin van Bijbelse verhalen, die juist het begrip van vele zaken kunnen verbeteren. Kinderen krijgen wel een aftreksel door te doen aan maatschappijleer, maar het is moeilijk om op hun leeftijd al te begrijpen dat wat betreft religie alle wegen naar Rome leiden. Via welke religiehandleiding dan ook je komt er altijd, en ook de zin “naar Rome” is een metafoor voor alle andere wegen.
Ik schrok wakker door een windvlaag veroorzaakt door een volgende bezoeker en ik vond het tijd om weer eens verder te gaan….