Joops pelgrimstocht is ten einde

Telefoontje uit Hilversum
Het was zo’n moment dat ik me zal blijven herinneren. Gisteren in de kathedraal van Spaanse Burgos. Regisseur Inès ten Berge, geluidsman Arie van der Steen en ik bewonderen de prachtige kruiswegstaties in de middeleeuwse gotische kerk als de mobiele telefoon van Inès gaat. Een collega van de Kruispunt-redactie uit Hilversum. Of wij vrijdag ene meneer Schouten hebben geïnterviewd? “Hij is vanmorgen in een herberg in Pamplona overleden.”

Naar Santiago
Inès checkt voor de zekerheid nog of we het over dezelfde Joop Schouten hebben. Het kan niet missen. De man over wie ik in mijn vorige column schreef. De man die vorig jaar zijn vrouw verloor en nu de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela alleen zou gaan lopen. De man die dat eigenlijk met zijn vrouw had willen doen. Die man was die ochtend in zijn slaap overleden.

Troost te vroeg
Stilte. We weten niet goed wat te doen. We willen en kunnen niet meer genieten van de schoonheid die de kathedraal ondanks alles blijft bieden. Schoonheid kan troosten, maar troost kan ook te vroeg komen. Gek eigenlijk, dat de dood van iemand die je nauwelijks kent, zo’n indruk kan maken. Enkel en alleen omdat je waarschijnlijk één van de laatsten bent geweest die hem gesproken heeft.

Moe maar voldaan
Want de avond nadat hij de herberg L’Esprit de Chemin - de herberg waar zijn tocht begon - had verlaten, hebben wij hem opgevangen in Roncesvalles. Joop had de Pyreneeën bedwongen en was de grens met Spanje gepasseerd. Hij zag er moe, maar voldaan uit. Trots ook wel, omdat hij die lastige eerste etappe had volbracht.

Camera loopt
Zittend in het gras praten we na. De camera loopt. Joop vertelt over zijn grote liefde Marijke die nog geen jaar geleden overleed aan een agressieve vorm van kanker. “Marijke was de directrice thuis”, zegt Joop met een twinkeling in zijn ogen. “Ze zag er altijd piekfijn verzorgd uit.”

Hotels
Joops grote hobby is wandelen en het had hem enige moeite gekost Marijke over te halen om na zijn pré-pensioen, samen naar Santiago de Compostela te lopen. Eindelijk was het gelukt. Voorwaarde van Marijke was wel dat ze alleen in hotels zouden overnachten. Niet in die “refugio’s” met slaapzalen, waar soms wel dertig tot veertig mensen slapen. Mannen en vrouwen door elkaar. Marijke moest er niet aan denken. Joop had daar niet zo’n moeite mee. “Ik pas me makkelijk aan. Altijd gedaan.” Het is er niet van gekomen. Joop zou de tocht alleen moeten lopen, net als hij de rest van zijn leven zonder Marijke verder zou moeten.

Kleinkinderen
Op mijn vraag wat hij de komende tijd het meest zou gaan missen antwoordt Joop zonder enige aarzeling: mijn kleinkinderen. “Ik pas vaak op en daar geniet ik zo van.” Hij vertelt ook over de laatste dagen met Marijke, die ondanks alle verdriet en pijn ook mooie momenten kenden. “De keren dat we elkaar dan nog stevig vasthielden zal ik nooit meer vergeten.”

Rust hervinden
Joop hoopt op zijn reis naar Santiago de rust weer te vinden die hij altijd voelde toen Marijke nog leefde. “Die rust ben ik kwijt. Het huis waar ik woon is groot en voelt leeg aan.” Joop geeft toe dat het ook wel fijn is, dat hij zeven weken lang dat lege huis niet hoeft binnen te gaan. “Het zou me niks verbazen als Joop tijdens zijn tocht besluit het huis te verkopen”, zeg ik na afloop van het interview tegen Inès.

Nooit meer een leeg huis
Joop hoeft er geen besluit meer over te nemen. Dat is voor hem gedaan. Hij heeft zijn aardse woning inmiddels verruild voor één in de hemel. Nooit meer zal hij een leeg huis binnengaan. Ik stel me zo voor dat zijn geliefde ‘directrice’ Marijke hem gisteren stond op te wachten. Liefdevol heeft ze zijn vermoeide voeten verzorgd.

Gevonden wat hij zocht
Joops pelgrimstocht is ten einde, omdat hij - eerder dan wie ook zich had kunnen voorstellen - had gevonden wat hij zocht: rust, eeuwige rust, samen met Marijke. Mogen zij rusten in vrede.
.