Arno
Heel Toledo ruikt naar smeltend asfalt. Een zwijgende toeristenstroom duwt zich versuft door het centrum en blijft plakken aan druppelende ijsjes. In de etalage van een buitensportzaak zie ik sandalen: grote openingen op een ademend zooltje. Die wil ik hebben. Mijn vrouw gaat me helpen.
Ik word vaak zenuwachtig in winkels waar het personeel niet aan een werkplek geketend is, maar vrij mag rondlopen. Vooral in schoenenwinkels. Na anderhalve meter schutteren roep ik al dat ze prima zitten - de doos hoef ik niet - kan ik afrekenen - fijn, dank u en tot ziens. Wegwezen, alvorens ze me komen beschoenlepelen en adviezen geven waaraan ik geen behoefte heb maar die ik toch beleefd zal aanhoren. Voordat ze op mijn tenen willen drukken of snel even in het magazijn gaan kijken voor een ander model en me met mijn gestopte en verwassen kousen een half uur op een suf krukje laat zitten.
Mijn vrouw kent de procedure. Met haar bescheiden lichaam werpt ze een symbolische barrière op tussen mij en het personeel, dat inmiddels de toonbank heeft verlaten en langzaam onze kant op dringt. Ze zorgt voor het grootste deel van ons inkomen en daarom intermedieert ze een beetje, opdat niet al haar geld in nog meer verkeerd gekocht en ongebruikt schoeisel wordt gepompt. De sandalen passen, vindt ze. Van het kassameisje krijg ik er een DVD bij.
Weer thuis in Frankrijk vind ik de DVD terug bij het uitpakken van de bagage. Het is reclame, maar toch kijk ik even. De hoofdpersoon is een Spanjaard van rond de vijftig jaar die van Saint Jean Pied de Port in Frankrijk naar Santiago de Compostella in Spanje loopt. Een pelgrim. Het is een charmante man die aan iedere dagetappe een videoverslagje koppelt waarin hij vertelt over de route, de ontmoetingen onderweg en zijn innerlijke belevenissen. Hij krijgt royaal de tijd om jubelend te verhalen over het geweldige kledingstuk dat hij nu weer dragen mocht.
De naam noch de producten van de sponsor interesseren me, maar ik kijk gefascineerd naar de opnames die het geheel wat uit de reclamesfeer moeten tillen. De beelden waarvan de afdeling marketing vond dat het leuk was voor erbij.
Een jongen met een kapotte knie strompelt dag na dag in hetzelfde tempo verder. Hij klaagt niet, hij is niet vriendelijk of onvriendelijk; hij loopt alleen maar. Het is een jongen met een rugzak, een knieband en een stok.
Pelgrims in felgekleurde poncho’s. Ze volgen elkaar in ganzenpas, gebogen tegen wind en slagregen. Een eenzame rugzakker trekt in het eerste ochtendlicht de deur van een gîte achter zich dicht.
Ik zie een eindeloos pad in een te overwinnen vlakte. En ik denk: dat wil ik ook. Suf maar heroïsch doorgaan, telkens verder en verder niets: alleen maar lopen.
De DVD laat ook zien wat ik niet wil, waar ik niet bij wil horen: groepen zingende wandelaars. Mensen die tijdens de maaltijd met verhitte gezichten hun glaasjes heffen naar de fotograaf. Pelgrims die elkaar opzoeken en niet meer loslaten. Gezelligheid met z’n allen, dat wil ik zeker niet.
Ik vraag me af of ik onderweg de groepen zal kunnen omzeilen en als dat niet lukt, wat voor strategie dan het beste is. Hoe ik het moet aanpakken om op beleefde wijze iemand van me af te schudden omdat ik alleen wil lopen, in ieder geval in het begin, wanneer ik nog moet ontdekken. Ik kom er niet uit en besluit gewoon te gaan. Zonder strategie en zonder veel te plannen. Alleen maar lopen.
Dit was een fragment uit: 'Pelgrimage richting Santiago.' Het boek is vanaf begin 2016 te bestellen bij Bol.com.
