Marije de Nood
De eerste laatste stempel
Het wordt: tas achterlaten in het seminarie, ontbijten in een park, tas ophalen in het seminarie, naar de directeur-van-het-museum-van-de-kathedraal die niet aanwezig blijkt, koffie drinken, terug naar de directeur die er weer is en mij voorziet van de laatste stempel in mijn pelgrimspaspoort. Het is de eerste die hij – niet zonder trots – zelf zet in het credencial van een pilgrim. Vervolgens probeer ik voor de derde keer een afspraak te maken met de directeur van het Museo de la Peregrinciones. De schaars Engels sprekende baliemedewerkers weten mij voor de derde keer te vertellen dat hij pas morgenochtend weer aanwezig zal zijn en wel ‘hoogstwaarschijnlijk’. Onverrichter zaken loop ik om twee uur naar het Convento de San Francisco.
'Maria uit Holland!'
Daar blijkt de Canadese Jaymie al in de rij te staan. En even later komt ook de Noorse Kristin aangelopen. Gezellig twee uur wachten. Wijn wordt ruimhartig rondgedeeld en wanneer de ijzeren poorten eindelijk opengaan, word ik begroet door de hospitalera met de woorden ’jij bent Maria uit Holland!’ Dat klopt natuurlijk (Maria is voor de Spanjaarden makkelijker dan Marije, vandaar). Ze omhelst mij en bedelft mij onder de zoenen. ‘Van Amporra!’. Het blijkt dat de Spaanse Amporra die ik zo rond de '50 kilometer'-paal voor Santiago had ontmoet net vanochtend haar hospitalerastokje heeft overgedragen aan Marisa. Amporra had Marisa een beschrijving van mij gegeven met de instructie mij heel hartelijk te ontvangen. En zij voegde daadkrachtig de daad bij haar woord.
Bijzonder telefoontje
Eerst worden de pelgrims binnengelaten die vanochtend in Santiago zijn aangekomen. Of er nog plaats voor ons is, blijft een halfuur spannend. Gelukkig kunnen ook Jaymie, Kristin en ik blijven slapen. Marisa staat al in de deuropening en het feit dat er nog een bed voor mij is, is voor haar weer een aanleiding om mij te omhelzen. Later die middag neemt ze mij bij de hand en leidt mij naar buiten waar ze druk gebarend Amporra belt en mij de telefoon in handen drukt. Amporra lijkt het beetje Engels dat ze tijdens onze wandelingen samen sprak volledig vergeten en ratelt een heel verhaal dat ze afsluit met veel besos. Fijn om haar nog even dichtbij te hebben, ook al is het door de telefoon.
Met een nachtzoen
Na de bijeenkomst gaan we met alle pelgrims naar het plein voor de kathedraal. Daar vindt een klank-en-licht-spektakel plaats met de oude keathedraal als projectiescherm. De hele pelgrimstocht komt voorbij, van de prachtige landschappen tot de pelgrims zelf, de kunst en cultuur onderweg en de muziek. In vliegende vaart trekken ook alle herinneringen aan mij voorbij. Terug in het klooster poets ik snel mijn tanden en ga de laatste nacht in. Marisa komt nog even langs, geeft een zoen en dekt mij toe. Madre Marisa die zo liefdevol en zorgzaam was vandaag. Wat een bijzondere ontmoeting op deze laatste, allerlaatste dag.
