Ines ten Berge
Je kunt de Camino hebben ervaren zonder ‘m zelf echt te lopen. Ik heb het geluk dat ik als programmamaker bij Kruispunt op verschillende punten van deze weg TV opnamen heb mogen maken. De eerste keer dat ik ging dacht ik op een weg terecht te komen vol met vooral oudere wandelaars, bezig de vrije dagen van hun pensionering te vullen met hun passie voor wandelen.
Dat enorme vooroordeel werd gelijk onderuit gehaald toen ik op dag 1 van het filmen meer dertigers dan pensionado’s tegen kwam. Ze waren vol met verhalen over hun bijzondere ervaringen op het pad naar Santiago de Compostela. Vriendschap, gastvrijheid, hulpvaardigheid, diepgaande gesprekken, samen afzien en ook genieten van wijn en lekker eten. En dat alles in een prachtig landschap dat om de zoveel dagen van karakter verandert. En elk dorp heeft een herberg dus een slaapplek is verzekerd.
De Camino klonk als de ideale wereld, Utopia met hier en daar een blaar om je eraan te herinneren dat je echt leeft.
Al je problemen worden opgelost. Liefdesverdriet? Kom naar de Camino en je hart wordt geheeld.
Zorgen over geen doel in je leven? De weg zal je een nieuw doel geven.
Genoeg van de stress van de ratrace? Het pad zal je de rust geven die je zo hard nodig hebt.
Natuurlijk realiseer ik me snel dat deze ideale wereld niet bestaat en veel nadelen kent. Herbergen zijn soms hele mooie warme plekken waar enthousiaste vrijwilligers je met open armen ontvangen. Maar vaker nog slaap je in Spanje in kazerneachtige slaapzalen waar snurkers je uit je slaap houden.
Fysieke pijn is toch wel een heel groot onderdeel van het wandelen naar Santiago en de weg is soms een stuk minder idyllisch als je lange stukken over drukke wegen moet wandelen dwars door de industriegebieden van de grote steden.
En ook de rust is niet zo groot als ik dacht. Als ploeg hoefden we onze camera maar op de weg te richten en er kwam al snel een wandelaar voorbij, gevolgd door nog een wandelaar en nog een wandelaar en nog een wandelaar….
Toch blijft de route me fascineren. Tuurlijk wordt liefdesverdriet niet opgelost, maar de afleiding van je eigen verdriet en het delen ervan met anderen kan het wel verlichten. Antwoorden op al je vragen krijg je ook niet, maar wel nieuwe inzichten over jezelf, al is het maar dat je veel te veel denkt nodig te hebben onderweg en je te zware rugzak uitpuilt.
En de stress van de ratrace lijkt ineens toch wel ver weg als je je alleen maar bezig hoeft te houden met eenvoudige zaken als waar ga ik eten als de honger klopt en waar ga ik slapen als ik genoeg gelopen heb.
Wat we als cameraploeg door alle verhalen heen hoorden is dat deze weg mensen trekt die echt open staan voor nieuwe ervaringen, op zoek zijn naar de geheimen van het leven, die even een time-out willen om na te denken over wat er toe doet. En ook al start je met alleen het sportieve doel voor ogen de vele kilometers naar Santiago wandelend af te leggen, ergens onderweg wordt je gegrepen door het spirituele karakter ervan.
Ik heb tot dusver alleen aan de zijlijn gestaan met de cameraploeg, maar ik denk dat het niet lang meer duurt voor ook ik wil meemaken waar al die enthousiaste wandelaars over vertellen.
