Rene Boogers
Herberg in de kelder
De keuze voor de herberg wordt een beetje door de Camino aangegeven. De herberg wordt besproken in mijn gids en spreekt me vooral aan doordat het een kleine herberg is met een fijne sfeer in plaats van de grote pelgrimsfabrieken die in Santiago gebruikelijk zijn. En bovendien staat hij netjes met pijltjes aangegeven die ik maar gewoon volg. Het herbergje zit in de kelder van een groot gebouw wat niet erg aantrekkelijk klinkt. Maar zodra je er binnenkomt, is het een al vriendelijkheid en ja daar is het weer... de geur van brandende wierookstokjes. De betonnen plafonds zijn behangen met boeddhistische doeken in alle mogelijke kleuren. Wanneer ik ‘s morgens mijn ogen opendoe, kijkt de Boeddha vanaf het plafond vredig op me neer.
Heel bewust lopen
Ik voel me er meteen thuis (oh... had ik natuurlijk niet moeten schrijven) en richt mijn slaapplaats in, douch en rust lekker even uit. En dan moeten er nog een paar kilometers worden gelopen naar het stadscentrum. Ik heb er geen haast mee. Om half vier ga ik op pad. Verderop in de straat ligt een trendy café waar ik even lunch en schrijf. Het is net of ik ongewild de laatste kilometers oprek. Langzaam loop ik de oude stad in door de Porta do Camiño en de Rua de San Pedro. Net als in de eerste dagen zet ik mijn stappen heel nauwgezet. Nu niet om mijn voeten en benen te sparen, maar meer om heel bewust te zijn van de laatste stappen van deze Camino. Ruim een jaar heb ik hier naar toegeleefd. Een droom is bijna gerealiseerd en apostelgraf of niet, dat doet er niet toe: de kathedraal is het symbolische, althans voorlopige, eindpunt. Op de grote pleinen rond de kathedraal is het druk met vooral groepen toeristen uit de hele wereld. Hoewel ze niet meer hebben gelopen dan vanuit de bus op het parkeerterrein naar hier dossen sommige zich uit met pelgrimshoed, stok en schelp. Maar ach… het doet er niet toe.
Indrukwekkend
Ik sta hier nu, zonder rugzak, zonder schelp, zonder stokken maar wel met ruim 800 kilometer in mijn benen en een schat aan ervaringen. En daar gaat het vandaag wél om. Ik loop de kathedraal in, die van buiten een en al barokke overdaad is maar van binnen zijn prachtige, grootse romaanse interieur heeft weten te behouden en ga in een bank zitten. Ik blijf er wel een half uur zitten tot een dienst begint en ik besluit te blijven. Het is overigens een bijzondere viering die door de aartsbisschop van Santiago zelf wordt geleid. En om mij dan maar helemaal een full blown ontvangst te geven wordt aan het einde van de dienst de beroemde botafumeiro gebruikt: een immens wierookvat dat door een vijftal mannen met behulp van armdikke touwen en katrollen met een enorme slingerbeweging door het hele dwarsschip zwaait. De ruimte vult zich ook hier met wierook onder donderende orgelklanken. Of je wil of niet, het is aangrijpend.
Weerzien en afscheid
Na de dienst tref ik bekenden op de trappen van de kathedraal onder wie Luc en zijn ouders. Ik wens hem alle goeds in zijn leven en hij belooft er het beste van te maken. Omhelzingen en tranen en dan draaien we ons om en vervolgen onze levenspaden, die elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen kruisen. Ook dat is de Camino. Het zijn deze momenten dat je je gezin zo mist. Ik heb er bewust voor gekozen om zesenhalve week alleen dit avontuur aan te gaan en dat was goed, maar soms zijn er momenten die je anders dan via de telefoon met elkaar zou willen delen... Als ik in de herberg terugkom, praat ik even met de hospitalero. Ze nodigt me uit voor de Quimeda, een Galicisch drankje dat ze vanavond gaan bereiden. Lijkt me helemaal goed. Om 22.15 uur verschijnt de baas van de herberg, gehuld in een blauwe monnikspij de eetzaal. Het licht gaat uit op wat kaarsen na. In een grote aardewerken kom wordt alcohol en wijn geschonken. Dan sinaasappel- en citroenschillen, een banaan met schil en al in plakjes, een handvol koffiebonen en zeven handen suiker. Er voltrekt zich een soort ritueel waarbij het licht centraal staat. Dat wordt verkregen door de brand te steken in het hoog alcoholisch mengsel. De geur van gebrande suiker mengt zich met wierook. Het is echt grappig en ook zo bedoeld zonder dat het flauw is.
Onvergetelijk
Julia, de hospitalerio, geeft er echter nog een serieuze draai aan. Als we het drankje opdrinken uit kleine aardewerken kommetjes wijst ze ons er op dat de Camino nu teneinde is, maar dat we de geest ervan levend moeten proberen te houden in het dagelijks leven. Hoewel dat niet zal niet meevallen, is niet onmogelijk als je jezelf openstelt. Even later lig ik op mijn bed en geef de Boeddha boven me een vette knipoog. Dit was een hele bijzondere dag in mijn leven, een die ik niet snel vergeten zal!
