Kinderen

Spanjaarden zijn gek op kinderen. Ik moest er even aan wennen dat ze tot laat in de avond aanwezig waren, hetgeen bij mij iets opriep van onachtzaamheid, maar het hoort er gewoon bij. Zij zijn altijd met ze bezig en worden behandeld als prinsjes en prinsesjes. Zo ook in mijn logement in El Burgo Ranero. Grootmoeder en moeder toonden me trots hun kleindochter, een klein hummel met gitzwarte ogen.Toen ze hoorden dat ik kinderarts was geweest en hen vertelde dat ik het een knap meisje vond, kon ik echt helemaal niets meer fout doen in hun ogen.
Eten in de herberg deed ik met oma Renate en haar neefje. Die beiden leken me niet zo’n hele goede combinatie. Oma had kennelijk besloten om hem discipline bij te brengen en dat zou in de verlatenheid van de camino wel lukken (dacht ze). Maar de 14 jarige wilde niets. Hij weigerde te eten, want dat vond hij niet lekker, hij klaagde voortdurend dat hij zo moe was en dat hij geen zin had om verder te gaan. Dit terwijl ze pas twee dagen onderweg waren vanaf Fromista. Ik was blij dat ik niet in de schoenen van oma stond, en vond het ook niet zo verstandig van haar om zo naar de camino te gaan. Maar ja…….
Enfin, behalve veel ooievaars en een poel met luidkwakende kikkers, was er niet veel vertier in het dorp.Wel waren er veel huisjes, ook oude, van adobe gebouwd, een soort leem waarvan ik me afvroeg hoe dat zo lang regen en wind had kunnen doorstaan. Wel heel karakteristiek voor die regio. In de buurt van Reliegos hadden ze veel huisjes onder de grond gebouwd, een raar gezicht :een heuvel met een schoorsteenpijp eruit. Het zal wel isolatietechnisch goed zijn, maar het was wel erg donker binnen. Na een ontmoeting met een herder die een grote kudde voordreef op de weg bereikte ik Mansilla de las Mulas, een stadje met prachtige stadsmuren en veel oude gebouwen die bewaard waren gebleven.