Marije de Nood
Ontmoeting in de mist
De eerste ontmoeting met de Koreaanse prins was in de dichte mist in de Pyreneeën. Door de vele regen was de onverharde weg modderig en glibberig. Het kostte soms moeite om niet weg te glijden. Ik liep die dag samen met de Zweedse Agneta (50) en de Duitse student Robert (19). De hele dagetappe kwamen we een lange, pezige Aziatische jongen tegen. Hij liep in een flink marstempo met twee stokken. Zijn ene been trok een beetje. Telkens wanneer wij even pauzeerden in het natte gras hoorden we uit de dikke mist zijn tikkende stokken. Een paar meter was hij zichtbaar, groette ons met een knikje en verdween weer in de mist. Een keer haalden we hem in terwijl hij oefeningen deed en zijn lichaam in allerlei bochten wrong. We knoopten een praatje aan en hij vertelde dat hij bokste en aan taekwando deed. We waren diep onder de indruk van zijn leningheid, ondanks dat trekkende been. Toch intrigeerde hij ons mateloos, 'waar komt hij vandaan?', 'is het een militair? Hij loopt zo stijf.' Vragen waar we nog geen antwoord op kregen, want we kregen het idee dat hij niet zo goed Engels sprak.
De raadselachtige jongen
De tweede dag vertrok ik vrij laat, samen met Agneta. Onderweg kwamen we Robert weer tegen en samen liepen we verder. Toen we in the middle of nowhere achter de Koreaanse jongen liepen dook er ineens een cameraploeg op. Wij werden gemaand door te lopen en de ploeg probeerde de Koreaan te ondervragen. Hij liep stug door. De vragen vlogen door ons hoofd en we fluisterden tegen elkaar: 'is hij een beroemde kampioen?', 'een bekende filmster in Korea?', 'een prins?' En vanaf dat moment noemden wij hem onze Koreaanse prins. We besloten hem de volgende dertig dagen te volgen om zijn achtergrond uit te vinden. We gingen tenslotte allemaal dezelfde kant op. Dit mislukte jammerlijk al op de eerstvolgende dag. Agneta zette de pas erin en ik volgde wat later. Robert werd de hekkensluiter. De Koreaan liep ergens tussen ons in. En ineens was hij weg, spoorloos. Pas na twee dagen zagen we hem weer. Opgelucht dat hij niet in het niets was opgelost.
De prins werd acteur
Inmiddels dertig dagen later liep ik vanuit Negreira naar Olveiroa en onderweg kwam ik de Koreaanse prins weer tegen. We raakten aan de praat en hij bleek beter Engels te spreken dan wij in het begin dachten. 'Zou hij al het gegiebel van Ageneta en mij hebben gehoord?', schoot het direct door mijn hoofd. Ik vroeg hem naar de cameraploeg die hem wilde interviewen in de Pyreneeen. Hij vertelde dat zij inderdaad voor hem kwamen en dat hij geen prins was maar een bekende acteur. Hij speelt in Korea in grote klassieke toneelstukken. Vol vuur vertelde hij over zijn grote passie, acteren, over zijn ouders, die zoveel kippen hebben dat ze een heel dorp van vlees en eieren kunnen voorzien en over zijn zus.
Waardige begrafenis
Hij haalde herinneringen op uit zijn jeugd. Een daarvan was het verhaal van het dode vogeltje. Toen hij klein was en op een dag uit school kwam, vond hij een dood vogeltje op de weg. Hij nam het mee naar huis en begroef het in de tuin. Een gebeurtenis die veel indruk maakte. Tijdens de Camino had hij al drie dode vogeltjes begraven die midden op de weg lagen. Ik bedacht mij dat ik nog helemaal geen dode dieren had gezien onderweg. En nog geen minuut later lag daar zijn vierde dode vogeltje. Met zijn stok groef hij behendig een gat in de berm en legde er voorzichtig het vogeltje in. Met een krachtige slag op zijn borst nam hij afscheid. Ik ben benieuwd of hij op weg naar Finisterre zijn vijfde vogeltje heeft begraven.