Rene Boogers
Leon is een fantastische stad. De kathedraal staat erbij als een grande dame, statig en een beetje in zichzelf gekeerd. Heel wat anders dan haar iets te frivole zuster in Burgos. Mooie strakke hooggotiek. Fraai beeldhouwwerk aan de portalen en heel bijzonder: beide westtorens staan als het ware naast de kerk. Als ik naar binnen ga, beneemt het inetrieur me letterlijk de adem. Bijna 1900 vierkante meter glas in lood ramen uit de vroege 13e eeuw tot en met de 16e eeuw, maken de kathedraal tot een kostbaar schrijn. De ramen van het middenschip zijn enorm groot en hoog, de beide zijbeuken relatief erg laag en de triforia beglaasd, waardoor het licht bijna ongehinderd binnen kan stromen. Er zijn drie grote roosvensters waarvan die in het noorderdwarsschip schittert in de prachtige diepblauwe en rode tinten, die zo kenmerkend zijn voor de 13e en 14e eeuw. Op Chartres na heb ik zo iets nog niet eerder gezien.
Het glas wordt gerestaureerd, wat een werk van tientallen jaren is. Er is een werkvloer aangebracht onder het westelijk roosvenster en daar gaat een kleine excursie naar toe. Die kans laat ik me niet ontnemen!. "El sueño de la luz" is de excursie genoemd: de droom van het licht. Deze dag is het kraakhelder en zonnig weer. Het is 16.00 uur en de zon schijnt frontaal op de westgevel. De vier kleinere ramen onder het grote roosvenster kan ik bijna aanraken. Goed is te zien hoe dik en onregelmatig het glas is en hoe mooi de grisaille schilderingen op het glas zijn. Het roosvenster vonkt en schittert in alle kleuren van de regenboog. Dit is fabuleus en werkelijk een droom van licht!. Ik blijf twee dagen in Leon en vanochtend ben ik er opnieuw binnengelopen om in het ochtendlicht nog een keer die betovering te ondergaan.
Een schouderklopje van de Camino
En ja, dan zijn er naast de grote dromen van licht ook weer de kleine maar fijne lichtpuntjes geweest op de hoogvlakte. Deze week vertrok ik uit El Burgo Ranero en liep er werkelijk het allersaaiste pad dat denkbaar is. Ik bedacht me net dat ik over deze dag waarschijnlijk voor het eerste helemaal niets zou kunnen schrijven in mijn dagboek. En dan geeft de Camino je zomaar letterlijk een schouderklopje. Er passeert een wit autootje ( zo he...er gebeurt wat..) dat een eindje verderop stopt. Er stappen twee mensen uit die de weg overstekenen en naar me toe komen lopen. Het blijken Annie en Gerard te zijn, het Franse echtpaar dat in El Burgo Ranero voor het eerst als hopitaleros werkzaam is in de herberg. Ik had ze leren kennen als praatgrage hospitaleros met hart voor hun gasten. Ze zagen me lopen, hadden getoeterd maar ik had daar niet op gereageerd. Ik kon me dat ook zomaar voorstellen, want het lopen op een saai recht toe recht aan pad in eenzaamheid, brengt je bijna in een soort trance. We praten er even vrolijk op los en na een vriendschappelijke klap op mijn schouder van Gerard, stappen ze weer in en rijden naar hun afspraak. Dit zijn zulke leuke momenten: een echt lichtpuntje op zo'n ochtend.
Hoffelijkheid
Maar zo zijn er meer ervaringen met gastvrijheid in herbergen, zoals de nonnen van het klooster in Carrion de los Condes, die je bij aankomst verwelkomen met een kopje thee en echt aandacht voor je hebben. Of zoals de zusters Benedictinessen in Burgos, die een ontbijt voor je maken voor vertrek en je bij het afscheid hartelijk omhelzen. Overigens heb ik van hun uitnodiging gebruik gemaakt om aanwezig te zijn bij de completen, het laatste koorgebed van de dag. Ijle, hoge stemmen die opklinken uit het koorgestoelte als ze het Salve Regina tot slot zingen. Het is een mooie dagsluiting.
Nog een voorbeeld: deze week lunchte ik in een particuliere herberg in Boadilla del Camino. Ook hier weer een warme ontvangst. Toen ik afscheid nam en de hospitaleros bedankte voor de gastvrijheid, zei de vrouw des huizes dat ik dat anders moest zien. Ze bedankte mij voor het feit dat ik haar huis had gekozen om even te rusten en te eten. Wat kruidt hoffelijkheid het leven toch op een aangename manier. En wat is het toch jammer dat we dat kruid nog maar zo weinig gebruiken in Nederland...
