Femke Van Welsenes
Stroopwafels en zumo de Holanda
Ok, let’s go donativo, dan maar... Na alle inkopen bij de plaatselijke Carrefour (jawel, we zijn dan nog in la douce France), alle kostprijsberekeningen van een glas zumo, koffie of verse lotusthee –‘de luxe voedselbank op dubbellucht’ zou er toch es bij inschieten- èn na twee dagen knutselen van kneuterige communicatie à la “STROOPWAFELS, typico de Holanda, typical Dutch” en de Ranja omgedoopt tot de Reina-van-de-bebida’s, oftewel “Zumo de Holanda”… we waren er klaar voor!
Idee ineens werkelijkheid
Zorgvuldig werd de eerste ‘wild kampeer & pelgrimage locatie’ uitgezocht, een uitkijkpunt met extra zitplekken, na een steile klim van een uur op Alto de Erro, net over de Frans-Spaanse grens op de Spaanse Camino. Alle succesfactoren waren - voor zover vooraf in te schatten- gedekt. Een beetje zenuwachtig dat waren we nog wel. Ik tenminste. Wat begon als een ideetje om iets terug te doen voor de ‘gewone mens op de Camino’ - want ondanks de vercommercialisering, zo gemakkelijk is die wandeling nou ook weer niet altijd; een inspirerende verrassing, beetje schaduw, praatje of lekker drankje, dat is toch altijd leuk om te delen? Zo was ik ook op zoek naar een grotere diversheid aan ontmoetingen, mensen, storytellers en natuur. Tenslotte wilde ik wel es weten of er überhaupt iets zit in, zoals ze dat in marketingtermen zo mooi noemen, ‘een verdienmodel’ dat volledig is gericht op het ontvangen van donaties en Mars, Mars wilde vooral ook weten: kunnen we op zo’n manier zelfvoorzienend door het leven… Nu werd ons idee ineens werkelijkheid, we’ll see!
Koek & Zopie
Daar stond dan de Buzuki Donativo, onze stoere Mercedesbus met uiterst eenvoudig doch doeltreffende koek & zopietent. Rondom de stal onze tweedehands opgekochte retro campingstoeltjes, krukjes, wat in elkaar geknutselde kneuterige ‘donativo’-communicatie en tenslotte een stenen pelgrimstoren in wording… de pelgrimzigeuners in business! Onze low profile opzet is een aangeklede tafel met het drankassorti en donatiebox. Daarnaast een bijzettafel met zoete & zoute energiepeppers voor de wandelaars –het alom bekende recept; de magdalenacakejes (in Camino-schelpvorm, daar was uiteraard aan gedacht), het gedroogde fruit, kleurrijke snoepjes en pinda’s. En uiteraard hèt trademark van Buzuki Donativo: de oer Hollandse stroopwafels. Waarbij we wel vooraf aan de eveneens zeer Hollandse schaalvergroting hebben gewerkt -er kunnen best 6 gezellige puntjes uit een stroopwafel.
De stroopwafel is hot
De stroopwafel is ondertussen een begrip op de Camino, mensen kwamen er zelfs voor terug. ‘Que rico’, was standaard de reactie. Aangevuld met verhaaltjes over de ingrediënten, de stroopwafelfabrieken en het grapje uit de oude doos over de stroopwafelkruimels die ik altijd op de Ossche Markt haalde in ‘de kleine pauze’ van mijn middelbare schooltijd is de stroopwafel van de LIDL gepromoveerd tot een koninklijk Caminotaartje. De tarte de Santiago is er niets bij. Mensen zijn dol op ‘authentieke’ verhaaltjes, dat ben ik niet alleen zelf die dat leuk vindt. En ongeacht nationaliteit, leeftijd of wat dan ook, er is geen twijfel over mogelijk: de stroopwafel is hot.