harmsen
Regen hoort ook bij het weer, kon ik mezelf manmoedig voorhouden, maar leuk was toch anders. Ik kende de Ardennen alleen op doorreis naar Frankrijk en altijd regende het er. Vandaag bevestigde zij haar reputatie opnieuw.
Al spoedig had ik geen droge draad meer aan mijn lijf, ondanks de poncho. Niet zo vervelend bij het lopen, alswel tijdens de pauzes : door het stilzitten koelde ik snel af. Daarom nam ik maar weinig rust.
Toch had ik geen hekel aan dit weer. Ik kon genieten van de omgeving, van de wolken in de dalen, van de bijna zwarte naaldbossen afstekend tegen het lichte groen van de weiden, van de vogels en hun geluiden en oppassen voor de vele slakken op de weg.
En dan die koeien in de wei. Op een gegeven moment kwam er één naar me toe rennen en begon luid te loeien. Het gevolg was dat de hele meute, een stuk of dertig, aan kwam draven en als één vrouw instemden met haar zuster. Een vijftigtal meters verder, in de wei ernaast, herhaalde dit tafereel zich! Op mijn bescheiden wijze heb ik ze gegroet: bonjour mesdames.
Zoveel supporters had ik nog nooit gehad!
Of stonden ze me misschien uit te lachen?