Geen ontbijt

Toen ik ‘s morgens vroeg om 8 uur uit Hornillos del Camino vertrok moest ik nog even wennen aan het feit dat de zomertijd was ingegaan en dat het ‘s morgens wat later licht werd. Het was wel plezierig dat de vogels ook net gingen fluiten toen ik weer op weg ging. Wat minder was, was het feit dat er geen onbijt was en dat ik geen zin had in de spirituele herberg van Sambol. Ik hoorde dat men daar nogal gecharmeerd was van het diep spirituele en daar had ik geen zin in. Dan liever wachten tot Hontanas, wel nog 31/2 u. lopen. De koffie en de bocadillo gingen er toen natuurlijk grif in
De meseta diende zich steeds duidelijker aan met lange rechte stukken in een nagenoeg kaal landschap waar het voorjaar zijn weg in begon te vinden. Op de schaarse plekken met struiken was het een gejoel van jewelste met baltsende vogels.
In Catrojeriz vond ik aan het begin van het dorp een slaapplaats in een café dat de naam : ̎Appelboom ̋ droeg : El manzano.
Omdat ik vroeg was vertrokken kon ik dit oude slapende stadje goed bekijken. Het had een citadel op een nabij gelegen hoogte en was vroeger waarschijnlijk een versterking geweest op een van de routes die het land doorkruisen.
Het overkwam me dat ik ‘s avonds na een pelgrimsmaaltijd de weg naar mijn logement niet meer kon terugvinden. Ik hield daarop een politiebusje aan (onze permanente kameraad op de camino) en dat bracht me weer op mijn plek. Na een pilsje met mijn hospes voor die nacht ging ik lekker onder de wol.