Pelgrimeren in Hornillos del camino

In Hornoillos del Camino kwam ik het groepje weer tegen dat ik in Tardajos was kwijtgeraakt. Het plaatsje telde maar een paar huizen, een klein café en een fraaie refugio, die nog niet zo heel oud was. Er was ook een klein winkeltje dat maar twee uurtjes die zondag open was.
In het café had zich de groep verzameld. Toen ik binnenkwam, deed men net of de verloren zoon was teruggekeerd. Ik kreeg een pils aangeboden door een Amerikaanse jonge dame, en daar genoot ik van, want zulke dingen overkomen me niet dagelijks. De refugio was om 1500u. nog gesloten, maar we vonden uit dat die in de namiddag zou open gaan. Na nog een paar pilsjes besloten we om maar niet verder te gaan, bovendien was het hartstikke koud. Veel meer dan een paar graden boven nul was het niet en het zou ‘s nachts gaan vriezen.
Olaf uit IJsland wilde die avond wel kok zijn. Hij zamelde geld in en beweerde dat hij voor vijf euro de man een perfecte 3 gangenmaaltijd kon bereiden. Natuurlijk stemden de anderen in. Jennifer uit USA, Harold uit Canada en William uit Australie en ik zei de gek, vormden een discussiegroepje, terwijl Olaf de inkopen ging doen in het inmiddels geopende winkeltje. Verrassend snel legde ieder zijn hart bloot en werden intimiteiten gedeeld. Het ging niet alleen over spiritualiteit, maar over alles wat een mens zo’n beetje bezig houdt. Waarschijnlijk was het gesprek ook zo geanimeerd omdat alle leeftijdscategorieën erin zaten.
Het is overigens opvallend dat de West Europeanen meestal de camino lopen na hun 50 ste jaar en dat mensen uit Amerika en Azie vaak zo tussen de 15 en 25 jaar zijn. Als je samen eet geeft dat een bijzondere mix van mensen die terugblikken op hun leven en mensen die een richting zoeken in het leven.
Hoe dan ook het werd een discussie over : leven en dood, godsdienst en geloven, geboorte en sterven, kwantummechanica en natuurlijk over onze persoonlijke visie op die zaken.
Olaf toverde soep, een rijstmaaltijd met vlees en een toetje te voorschijn en we besloten de maaltijd met het schrijven van een lied, dat later werd begeleid door Olaf op de ukelele. Olaf bleek namelijk musicus te zijn.
Ook moet ik nog iets vertellen over de rookverslaving. Zelf zorg ik dat ik mijn sigaartje bij me heb. Maar voor de vier rokers van sigaretten die avond was het een moeilijke tijd. De sigaretten waren namelijk op en in het dorp was geen sigaret te krijgen.Toen de beheerdster van de refugio kwam om de huur te innen, legde ze nonchalant een half pakje sigaretten op tafel, waar de rokers begerig naar keken. De handelgeest in mij werd wakker en ik kocht dat halve pakje voor 12,50 euro. Vervolgens verkocht ik de sigaretten totaal voor 20 euro, die we de beheerdster meegaven voor een goed doel in het dorp of bloemen in het kerkje.
We gingen die avond met de buik rond naar bed en ik dacht : dat is nu wat John had moeten meemaken !!