Catharien
Vanaf morgen ga ik op reis. Naar Santiago de Compostela. Een langgekoesterde droom en ik sta op het punt om deze waar te maken. Maar waar gaat zo’n reis over? Het bovenstaande gebod lijkt me een mooie leidraad voor onderweg. Alhoewel, hoe logisch kan je dit noemen als ik onderweg geen schone kleding heb, in muffe zaaltjes slaap en mijn bepakking drie weken lang op mijn rug meesjouw?
Een pelgrimage gaat over stilstaan bij jezelf. Een mooie paradox. Ik zal immers weinig stilstaan en drie weken lang een grote onrust voelen om dóór te gaan. Ten minste twee wereldberoemde schrijvers gingen mij voor: Paulo Coelho (De Alchemist) en Shirley Mclaine (Voettocht naar santiago de compostella). Zij lieten mij zien wat het oplevert. Of wat het op kán leveren, zo’n tocht. Het is meer dan uitrusten. Maar actief stilstaan bij jezelf. En nu betreed ik, daar ben ik me zeer van bewust, het vage gebied van het ontastbare.
Wat is dat dan? Dat stilstaan bij jezelf? Is dat opgaan in boeddhistische zenmeditatie en het gevoel in je benen verliezen? Is het een poging doen om alle katholieke heiligen en beelden uit elkaar te houden en mee te lopen in een hysterische stoet? Is het nadenken en je hoofd breken over de oorzaken van je eigen gedrag? Voor mij is het vooral GENIETEN. En daarmee komen we in een sprong terecht bij het elfde gebod. Genieten van de route, van de mensen, maar ook van de keuzes die ik heb gemaakt. En die me naar dit pad hebben geleid. Want dit pad, de Camino Primitivo, is per slot van rekening mijn eigen keuze. Eigenliefde is misschien wel de essentiële keuzes die je Zelf hebt gemaakt respecteren en waarderen. Openstaan voor waar het naartoe leidt. En genieten van de reis. Want - juist onderweg naar Santiago – geldt: de reis is de bestemming.