De brief van mijn dochter

Ook vandaag onder het lopen nog regelmatig aan gedacht; mooi en jammer dat ik dat niet opgemerkt heb, zo vast als ik in mijn overtuigingen zat. Tijdens het lopen is het apart waaraan je denkt. Vaak zijn het gesprekken die je probeert te vertalen om iets uit te leggen. Vooral over mijn route, pijn aan mijn knie, reden waarom ik de camino loop etc. kortom het gaat over niets. Vandaag een paar stevige afdalingen gehad. Dat was behoorlijk pijnlijk. Wanneer het maar omhoog gaat is het goed, vlak mag natuurlijk ook. Vanochtend in een dorpje iets ontbeten. Om 6 uur vertrokken. Na bijna twee uur hingen er A4-tjes op een boom dat in het volgende gehuchtje vanaf 7.45 ontbijt te krijgen was. Gewoon op het terras van een woonhuis stond een tafel met fruit, cakes, koffie en thee en zelfs verschillende smaken thee. Eindelijk weer een grote beker groene thee gedronken, met een banaan erbij voor € 1,80. Terwijl ik zat kwam het groepje Franse mannen van gisteravond voorbij. Ik werd enthousiast begroet en kreeg een hand, heel leuk.

Later kwam de Mexicaan langs die in het bed naast mij had geslapen. Volgens mij een bijzondere man. Jammer dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan. Hij heeft een wandelstok van hout met veertjes eraan en draagt nogal wat ringen en bandjes, een beetje het uiterlijk van een sjamaan. Hij heeft veel last van een voet en kuit. Zowel gisteravond als vanochtend werden die zorgvuldig met arnica ingesmeerd. Vandaag gaat hij tot Pamplona. Ik hoop verder te komen. Een stukje verder een vervelende afdaling. M’n knie doet echt zeer. Ik ga weer voetje voor voetje omlaag, dat kost veel tijd, het is niet anders. Verderop stijgt het weer; dat is inspannend maar een stuk beter.
Uiteindelijk kwam ik in Pamplona. Daar blijkt een wegomlegging te zijn, gewoon een paar kilometer erbij. Wordt al flink warm. In de stad is het een ware drukte wanneer je zo van het platteland komt. Ik moet erg goed opletten om de weg te vinden. Dat gaat een keertje fout, gelukkig niet veel.

Ik had me voorgenomen in een supermarkt wat brood en muesli te kopen. In een voorstadje ben ik langs 2 supermarkten gekomen. Toen dacht ik dat komt in Pamplona wel; niet dus. Net voor ik de stad uitga koop ik bij een stalletje wat koeken als lunch voor nu. Niet te lang wachten dus, maar reageren wat op je pad komt! In ene buitenwijk koop ik bij een bakker nog 2 pistolets, dat is lekker. Ik vind een mooie refugio, goede bedden en een lekkere douche. ’s Middags ga ik met de bus nog even de stad in. Dat gaat helemaal fout. Ik stap te laat uit en moet weer een kaartje kopen naar het centrum. Daar ben ik veel te laat voor een pelgrimsactiviteit. Dan maar weer terug om op tijd te eten. Niet dus, nu sta ik aan de verkeerde kant van de straat en ga weer naar het eindpunt. Een voordeel daarvandaan gaat alleen de goede bus, wel kaartje 4! Natuurlijk ben ik veel te laat voor het eten. Ik wil aan ene tafeltje bijschuiven waar al 5 pelgrims zitten. Dat mag niet van de serveerster; ik moet alleen zitten. Hoezo strafbankje. Gelukkig nodigen de andere pelgrims me uit bij hen te komen zitten. Allemaal Italianen. Met handen en voeten en een beetje Frans een gesprek kunnen voeren. Veel beter dan alleen zitten. Iemand haalt zijn fototoestel te voorschijn, gevolg de serveerster mag met 6 toestellen een foto maken. Wel prima gegeten. Eindelijk weer eens sla. De Spanjaarden vinden aardappels ook groenten dus dat krijg je meestal bij je eten. Toe zelfs cheesecake. Wel een stevige vorm maar dat is goed voor de nodige energie.