irene
Op het Franse platteland loopt/ligt bij elke boerderij minimaal 1 hond. De Fransen hebben deze hond(en) niet uit liefde voor het dier. Vooral de liefde voor de eigendommen is reden voor de aanschaf van een of meerdere viervoeters. Het lieve hondje heeft op het terrein de beschikking over een eigen huishok, meestal niet meer dan een paar oude planken met een golfplaten dakje. Soms zit Brutus aan een dikke ketting, maar vaak mag Brutus vrij rond lopen. Hoe Brutus eruit ziet? Nou meestal groot, onverzorgd, hongerig en agressief.
Al ver voordat we een boerderij naderen horen we vaak enorm geblaf. Mijn adrenaline-niveau stijgt op zo'n moment direct tot het plafond. Maar ook als we bij het naderen van een boerderij geen geblaf horen, neemt mijn adrenaline-niveau toe: daar zal wel een hond zitten die stilletjes op zijn prooi wacht, mijn malse kuiten.
Al na een paar dagen ontwikkelen Pieter en ik onze eigen hondenstrategie. Die gaat als volgt.
Totdat wij bij de boerderij zijn loopt Pieter voorop met de leiki-wandelstok in de aanslag. Mocht er een loslopende hond op ons afkomen dan kan hij direct in de ogen (of op een andere pijnlijke plek) prikken. Tijdens het passeren van de boerderij loop ik trillend naast Pieter, waarbij Pieter de wandelstok gericht blijft houden in de richting van waar we de hond vermoedden. En na het passeren van de boerderij loop ik voorop. Pas als ik zeker weet dat de hond ons niet meer zal achtervolgen, kan ik weer normaal ademhalen en mag Pieter weer naast of voor me lopen.
Deze strategie heeft gewerkt. We zijn niet gebeten of anderszins lichamelijk beschadigd door Brutus. Slechts 2 maal hebben we Brutus de ruimte gegeven door de route even links te laten liggen en een extra ommetje te maken. Psychisch ben ik wel beschadigd: sinds deze wandeling begin ik al te trillen als ik een Franse boerderij zie.
En wat het grootste verschil is tussen Frankrijk en Spanje? In Spanje hebben wij geen enkele loslopende Brutus ontmoet. Alle, vaak graatmagere, Spaanse waakhonden zittten vast aan een ketting.
Misschien is dit wel de reden dat we in 2013 alleen het Spaanse deel van de Camino gaan lopen.