Over twee passen.

We liepen ongeveer op 1500 meter hoogte naar Linares en vervolgens naar de Alto San Roque, waar het beeld staat van een metalen pelgrim die tegen de wind in loopt. Het huis dat op die hoogte stond deed wat sinister aan in het landschap, dat nog niet uit de winterslaap ontwaakt scheen te zijn. Hoewel er regelmatig pelgrims langs deze weg gaan, waren er ook uren dat je niemand zag en ik bedacht me dat het voor een pelgrim die alleen op weg was toch een erg eenzaam stuk moest zijn. Goed uiteraard om te mediteren, maar minder voor de mensen die niet zo goed tegen het alleen zijn kunnen.
In Hospital liep een jongen met zijn rugzak te zwaaien, hij gooide hem op de grond en het leek of hij het helemaal met de camino gehad had. Het bleek later een verstandelijk beperkte jongen die samen met zijn moeder op weg was gegaan. De intenties van hun tocht lieten zich raden, maar het was even te veel. Afgezien van het feit dat hij een loodzware rugzak had, was een veel groter probleem dat hij zijn moeder kwijt was (die was kennelijk even de bosjes in geweest). We hielpen hem weer met de zak op zijn rug, die helemaal niet zo gemakkelijk is als je een dergelijk zwaar ding niet kent en het lijdend voorwerp niet zo goed meewerkt. Enfin, Greet zorgde dat hij weer bij zijn moeder kwam, en hun terugzien was ontroerend. Gezien wat zich daar afspeelde dachten Greet en ik dat de kans dat zij Santiago zouden halen niet zo groot zou zijn. Maar dat bleek mee te vallen….
In Triacastela wilden we voor de maaltijd nog even het dorp bekijken en lieten ons verleiden een pelgrimsmis te volgen. We werden naar binnengeroepen door de huishoudster van de pastoor (of ze dat daar ook zo noemen weet ik niet). Het was een lange dienst, die zo lang duurde dat ik wel erge honger kreeg. Maar de pastoor preekte mooi en zei ware woorden. Ieder land mocht zijn dankgebed in eigen taal bidden dat alles vergoedde veel. Bij de wegzending en de zegen werd hij wel erg handtastelijk. Wij vertaalden het als hartelijkheid en Greet gaf hem de bijnaam: “knuffelpastoor”, waarbij het feit dat hij een goede aftershave had gebruikt, mogelijk een rol speelde.